Διαστάσεις «θρίλερ» προσπαθούν να προσδώσουν κυβέρνηση και κουαρτέτο στη διαπραγμάτευση για τη δεύτερη «αξιολόγηση», με διαδοχικές συναντήσεις και μπαράζ δηλώσεων. Σε κάθε περίπτωση, και ανεξάρτητα από το πότε θα οριστικοποιηθούν και θα αποφασιστούν τα μέτρα, αυτό που δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί είναι ότι ένα νέο αντιλαϊκό πακέτο, με ορίζοντα εφαρμογής το επόμενο διάστημα, βρίσκεται πάνω στο τραπέζι και γίνεται προσπάθεια να το «σερβίρουν» στο λαό με εκβιασμούς και εμπόριο ελπίδας.
Το «κυρίως πιάτο» περιλαμβάνει την παραπέρα μείωση του αφορολόγητου, που θα πλήξει τα φτωχότερα από τα λαϊκά στρώματα. Σε ό,τι αφορά τους εργαζόμενους, στο στόχαστρο μπαίνουν όσοι αμείβονται με μισθό λίγο πάνω από τον κατώτερο και μέχρι σήμερα απαλλάσσονταν από φόρο εισοδήματος. Θα πληγούν όμως και άλλοι, όπως οι μικρομεσαίοι αγρότες, οι οποίοι από τη μια φορολογούνται με τεκμήρια και από την άλλη έχουν το ίδιο αφορολόγητο όριο με τους εργαζόμενους, το οποίο όπως όλα δείχνουν θα κουτσουρευτεί. Αρα, θα πληρώσουν κι αυτοί μεγαλύτερο φόρο.
Πέρα από αυτά, η συζήτηση έχει ξεκινήσει «στα γεμάτα» για την παραπέρα μείωση της συνταξιοδοτικής δαπάνης, που σημαίνει σε πρώτη φάση περικοπή της «προσωπικής διαφοράς», με την οποία η κυβέρνηση προσπάθησε να ξεπεράσει τον σκόπελο των αντιδράσεων ασφαλισμένων και συνταξιούχων όταν ψήφιζε τον αντιασφαλιστικό νόμο 4387/2016.
Η περικοπή της «προσωπικής διαφοράς» θα οδηγήσει σε μειώσεις έως και 30% στις ήδη αποδιδόμενες συντάξεις, κάτι που σημαίνει νέα απώλεια εισοδήματος για τα εργατικά – λαϊκά νοικοκυριά. Πόσο μάλλον που σήμερα από τις συντάξεις των γεροντότερων ζουν πολύ περισσότερα μέλη της ίδιας οικογένειας, λόγω της ανεργίας που σαρώνει και των μισθών που κατρακυλάνε.
Τι προκύπτει επομένως; Οτι η ανάκαμψη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου προϋποθέτει την παραπέρα πτώχευση του λαού. Οτι ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης είναι ασύμβατος με εργατικά – λαϊκά δικαιώματα, ζωή και δουλειά με αξιοπρέπεια. Οτι σε τελική ανάλυση, το κεφάλαιο και οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να μοιράζονται τους ίδιους στόχους, να κρατούν τις ίδιες σημαίες.
Το συμπέρασμα αυτό έχει ιδιαίτερη αξία μπροστά στις εξελίξεις. Επιβεβαιώνεται η αναγκαιότητα να δυναμώσουν οι εστίες αντίστασης και διεκδίκησης στους χώρους δουλειάς, να μην περιμένουν οι εργαζόμενοι να αποφασιστούν και να ψηφιστούν τα νέα μέτρα. Αλλωστε, η αντιλαϊκή πολιτική δεν γνωρίζει ανάπαυλα. Πολλά από τα μέτρα που ψηφίστηκαν σε προηγούμενους γύρους της αντιλαϊκής επίθεσης εφαρμόζονται ή ωριμάζουν αυτό το διάστημα, προσθέτοντας βάρη στην πλάτη του λαού.
Την Τρίτη οι αγρότες οργανώνουν πανελλαδικό συλλαλητήριο στην Αθήνα. Η χτεσινή συνάντηση με την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης έδειξε ότι η κυβέρνηση δεν έχει την παραμικρή πρόθεση ή διάθεση να τους ανακουφίσει έστω και στο ελάχιστο από τα βάσανα που τους φορτώνει με την πολιτική της και την πολιτική της ΚΑΠ, από την αγωνία της επιβίωσης. Κι από πάνω, τα μέτρα που τώρα συζητιούνται θα δώσουν τη χαριστική βολή σε πολλούς απ’ αυτούς.
Στις 21 Φλεβάρη ακολουθούν τα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ. Τα σύννεφα που μαζεύονται πάνω από το Φορολογικό, τα Εργασιακά και το Ασφαλιστικό, αργά ή γρήγορα θα φέρουν τη βροχή. Γι’ αυτό χρειάζεται εργαζόμενοι και αγρότες να στηρίξουν με όλες τους τις δυνάμεις τις κινητοποιήσεις που οργανώνουν αντίστοιχα το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και η Πανελλαδική Επιτροπή των Μπλόκων, προκειμένου να πάρει άμεση απάντηση η αντιλαϊκή πολιτική. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά να γίνουν τα συλλαλητήρια πεδίο συνάντησης και κοινής δράσης εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων και μικρομεσαίων αγροτών, να δώσουν ώθηση στο δυνάμωμα της κοινωνικής συμμαχίας.
Το άρθρο αναδημοσιεύεται από την στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη του Σαββάτου 11 Φλεβάρη 2017.
