Οι ιδιωτικοποιήσεις στα λιμάνια παρουσιάζονται ως εμβληματικές από την κυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία, για τον επιπλέον λόγο ότι αποτελούν κρίκο στην ανάδειξη της χώρας σε διαμετακομιστικό κόμβο, που θα συμβάλει στη γενικότερη ανάκαμψη της οικονομίας.
Οπως όμως στον Τουρισμό, έτσι και στην περίπτωση των Μεταφορών, επιβεβαιώνεται περίτρανα ότι η ανάκαμψη είναι για το κεφάλαιο και θεμελιώνεται στα αποκαΐδια των εργατικών δικαιωμάτων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο ΟΛΠ ΑΕ που πουλήθηκε πρόσφατα στον κινέζικο πολυεθνικό κολοσσό της «Cosco», καταγράφοντας ήδη θεαματική αύξηση της εμπορευματικής κίνησης στις προβλήτες του. Πώς μεταφράζεται, όμως, για τους εργαζόμενους αυτή η «νέα σελίδα» για τον ΟΛΠ; Ο νέος Γενικός Κανονισμός Προσωπικού, που διαπραγματεύεται η συνδικαλιστική πλειοψηφία με την εργοδοσία, περιλαμβάνει, ανάμεσα σε άλλα, τα εξής: Επιμήκυνση του εργάσιμου χρόνου σε 8ωρο – 40ωρο, από 7ωρο – 35ωρο, σπαστό ή διακεκομμένο ωράριο εργασίας, ανάλογα με τις ανάγκες της επιχείρησης, κατάργηση του σταθερού πενθήμερου (Δευτέρα – Παρασκευή) και διευθέτηση του χρόνου εργασίας όλη τη βδομάδα, για να μη θεωρείται υπερωριακή απασχόληση η εργασία τα Σάββατα, Κυριακές ή αργίες, εισαγωγή σχέσεων εργασίας ορισμένου χρόνου και άλλες ευέλικτες μορφές, αλλαγή πόστων και ειδικοτήτων, διευθυντικό δικαίωμα της εταιρείας για ζητήματα που δεν προβλέπονται στον Κανονισμό. Από κοντά έρχεται και η νέα ΣΣΕ, για την οποία η εργοδοσία έχει ρίξει τροχιοδεικτικές, μιλώντας για υπέρογκο «μισθολογικό κόστος». Οπως και να το δει κανείς, τα …καλά της ανάπτυξης έπιασαν ήδη λιμάνι.
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
