Όχι δεν γίνεται… δεν βγαίνει το πρόγραμμα… Δεν μπορώ άλλο. Κουράστηκα τόσα χρόνια. Πονάνε τα χέρια μου, η μέση μου… Έχω πονοκεφάλους… Με κουράσανε οι νύχτες… Είμαι μόνος στη βάρδια, πώς θα βγει… 22 μόνο προσλήψεις νοσηλευτών και αυτοί επικουρικοί σε καιρό πανδημίας! Που θα πάει αυτή η κατάσταση, θα φύγουν άλλοι τόσοι μέχρι τέλος του χρόνου για συνταξιοδότηση… Πάνω από 22.000 κενές οργανικές θέσεις νοσηλευτικού προσωπικού υπάρχουν… Πάλι φέτος χωρίς ρεπό μέσα στις άδειες του καλοκαιριού… Μου χρωστάνε άδεια από πέρυσι…Δεν έχω που να αφήσω το παιδί… Τον τραυμάτισαν τον συνάδελφο… Τους πήγαν αυτόφωρο… Δικαστήρια πάλι θα έχουμε… Και άλλος συνάδελφος πέθανε…. Δεν πρόλαβε να φτάσει στη βάρδια…
Πόσες φορές δεν ακούσαμε αυτές τις φωνές απελπισίας, άλλος στη βάρδια, άλλος στο τηλέφωνο, άλλος στο προαύλιο του νοσοκομείου και άλλος σε ένα καφέ. Και αυτές οι κραυγές αγωνίας δεν ζύγιζαν το πτυχίο ή τα χρόνια σπουδών. Είναι αλήθειες που κρύβουν την αγωνία να βγει η βάρδια χωρίς απώλειες και να γυρίσουμε όρθιοι στα σπίτια μας και στους δικούς μας ανθρώπους, εκεί που υπάρχουν άλλες αλήθειες.
Όμως οι κραυγές αυτές δεν έγιναν εμπόδιο μπροστά στη μάχη της πανδημίας. Αντίθετα η μάχη δόθηκε ενιαία και χωρίς κανένα «τείχος» ανάμεσα σε ΠΕ, ΤΕ και ΔΕ. Και όλοι έδωσαν τη μάχη, κάτω από συνθήκες ενταντικοποίησης, υποστελέχωσης με εξαντλητικά ωράρια, την ώρα που απουσίαζαν τα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας και τα μέτρα ατομικής προστασίας π.χ. γάντια – μάσκες, λόγω της μεγάλης διαχρονικής υποχρηματοδότησης των νοσοκομείων και της απουσίας κρατικού φορέα παροχής βιοιατρικού και τεχνολογικού εξοπλισμού και όχι μόνο.
Και αφού χορτάσαμε από τα υποκριτικά χειροκροτήματα των κυβερνητικών στελεχών και όσων όλα αυτά τα χρόνια με τις πολιτικές τους εξόντωσαν οικονομικά και εργασιακά τους νοσηλευτές, ήρθε η ώρα να μας βάλουν να τσακωθούμε. Γιατί, όπου χωράει το «διαίρει και βασίλευε», χωράει και το «σφάξε με αγά μου να αγιάσω», προκειμένου οι από πάνω να κυβερνούν με ασφάλεια και να μένει στο απυρόβλητο η εξουσία τους και η πολιτική τους. Η πολιτική που τσακίζει τη ζωή τη δική μας και των ασθενών χρόνια τώρα από όλες τις κυβερνήσεις, είτε ήρθαν με τη μάσκα του δήθεν αριστερού προσωπείου, είτε με του κεντρώου, είτε με του δεξιού.
Όλοι αυτοί είχαν και έχουν διαφορές μεταξύ τους, ως προς την διαχείριση στο «πόπολο», αλλά τους ένωνε και τους ενώνει πάντα ο κοινός τους αντίπαλος, δηλαδή εμείς. Γιατί, πίσω από τις δικές μας φωνές κρύβεται η αγανάκτηση χρόνων, που αν γίνει διεκδίκηση, τρέμουν στην ιδέα μη γίνει οργανωμένη και συλλογική πάλη ως βάση για νέες κατακτήσεις με μοναδικό κριτήριο την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της ζωής μας.
Αυτοί βέβαια είναι:
Εκείνοι που δίνουν πολύ χρόνο (και χρήμα!) σε διαφημίσεις για να εμπεδωθεί σήμερα, του καθενός η «ατομική ευθύνη» γιατί «χτες» έδωσαν τα ρέστα τους να καταργήσουν κάθε έννοια κρατικής – κυβερνητικής ευθύνης!
Εκείνοι που ποτέ «δεν βρίσκουν χρόνο» για να πολεμήσουν τις τραγικές ελλείψεις και την βαθιά εμπορευματοποίηση του ΕΣΥ, γιατί αφιερώνουν πολύ χρόνο στα …deals με «φιλάνθρωπους δωρητές» που βγάζουν τρίδιπλα από «διακανονισμούς» και φοροαπαλλαγές ενισχύοντας το προφίλ του… υγιούς καπιταλιστή.
Εκείνοι που ποτέ δεν είχαν χρόνο να ακούσουν για επίταξη των ιδιωτικών δομών και κλινικών. Έχουν όμως -αυτοί, αλλά κι οι προηγούμενοι- φυλαχτό τη στρατηγική της Σύμπραξης Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα και σκιαμαχούν μόνο αν είναι «δίκαιο» να πληρώνουν στον κλινικάρχη 800 ευρώ όπως χθες επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ή 1600 ευρώ/ημέρα με σημερινή κυβέρνηση ΝΔ. Λες και ο άνθρωπος του μεροκάματου ή ο άνεργος ή ο συνταξιούχος ξεχειλίζουν από την τσέπη του, για να πληρώνει το «μενού» της Κουμουνδούρου ή του Μαξίμου.
Εκείνοι που ποτέ δεν είχαν και δεν έχουν χρόνο να κουβεντιάσουν για την ένταξη των υγειονομικών στα ΒΑΕ. Και στους μεν και στους δε, την ώρα ακόμη των κροκοδείλιων δακρύων για «τα όρια του ΕΣΥ», η λέξη «ΒΑΕ» τους φέρνει αλλεργία.
Εξάλλου δεν βρέθηκαν ποτέ στο δικό μας «χαράκωμα» κι έτσι, δεν τους αφορά η αγωνία του πώς θα γυρίσουμε σπίτι μας. Γιατί είναι οι ίδιοι που στη δύσκολη ώρα τους απεχθάνονται αναμονές ωρών στα ΤΕΠ, παρέα με το «λαουτζίκο» και πάντα βρίσκουν κυβερνητική ή «υπηρεσιακή» δίοδο εισαγωγής, με τους «δικούς τους ανθρώπους», στις κρατικές ΜΕΘ.
Από την άλλη έχουν συμμάχους και αρωγούς διάφορους καλοθελητές όπως είναι η συντεχνία της ΕΝΕ, που ως γνήσιοι εκπρόσωποι τύπου του υπουργείου Υγείας και μακριά από τους νοσηλευτές καθώς απολαμβάνουν τα προνόμια της συνδικαλιστικής άδειας των γραφειοκρατών, καλούνε όλους εμάς να δεχτούμε τη διάταξη της κυβέρνησης με ΠΝΠ ως δώρο, που μιλάει για τη σύσταση δυο κλάδων νοσηλευτικού προσωπικού (ΠΕ και ΤΕ νοσηλευτές και ΔΕ βοηθούς νοσηλευτές).
Αν επιτρέψουμε σε κυβέρνηση και συντεχνιακές λογικές τύπου ΕΝΕ, να είμαστε διαιρεμένοι, ο νοσηλευτής ΠΕ και ΤΕ απέναντι στους ΔΕ, ο ένας κλάδος απέναντι στον άλλο και στο απυρόβλητο ο πραγματικός δυνάστης τότε δεν έχουμε τίποτε άλλο να μετρήσουμε από τη φαγωμάρα μας.
Η καλύτερη τιμή στη μαχόμενη νοσηλεύτρια και στο νοσηλευτή είναι να αποτινάξουν από πάνω τους τις φωνές του «διαίρει και βασίλευε», να θέσουν ως στόχο τη συλλογική πάλη της διεκδίκησης των διαχρονικών αιτημάτων με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες που γεννά η επιστήμη και η εξέλιξή της και να αναδείξουν τη δημιουργία ενός κλάδου και ενός πτυχίου με ενιαία και πραγματικά χαρακτηριστικά ανώτατης εκπαίδευσης σε μια σχολή, χωρίς διαχωρισμούς και κατηγοριοποιήσεις σε σχολές. Με διαρκή υποχρεωτική επιμόρφωση – παρακολούθηση εκπαιδευτικών σεμιναρίων και μαθημάτων (όσοι θέλουν), κάτω από την ευθύνη και τον έλεγχο ενός αποκλειστικά δημόσιου και δωρεάν συστήματος Παιδείας και Υγείας.
Υ.Γ.: Με αυτές τις λίγες γραμμές καλούμε κάθε ειλικρινή εργαζόμενο νοσηλευτή να μη δεχτεί στη βάρδια του να αποτυπώνονται σκέψεις και ύβρεις που διαιρούν τον κλάδο είτε είναι ΠΕ, είτε ΤΕ, είτε ΔΕ.
Οι εκλεγμένοι με το ψηφοδέλτιο που στηρίζεται από το ΠΑΜΕ και μέλη του ΔΣ του σωματείου εργαζομένων ΨΝΑ:
Δημουλάς Θωμάς, Νοσηλευτής ΤΕ – Καλαρίτης Σταύρος, Νοσηλευτής ΔΕ
