«Θα πήγαινα, που λέτε, στους λαϊκούς μαχαλάδες της Αθήνας
στα βρωμοχώρια της Αττικής από τις Κάβο Κολόνες ίσαμε τα Κούντουρα
κι από την Κούλουρη ίσαμε το Καπαντρίτι.
Θα κατέβαινα στα σκοτεινά χαμόσπιτα, γεμάτα κοριούς και χτίκιασμα,
θα μπαινα στα μικρομάγαζα της φτωχολογιάς,
στα καρβουνιάρικα του λιμανιού, γιομάτα λέρα και βόχα.
Και θα λεγα: Λέφτεροι πολίτες:
Αφτός ο τόπος, κι αν ακόμα βρισκόταν στη Σκυθία,
όπου σπάνια ξεμυτίζει ο γήλιος ανάμεσ’ από μάβρα σύνεφα και πάνου σ’ άλιωτα χιόνια,
πάλι θα τανε ο καλύτερος απ’ όλους, γιατί το θέλ’ η καρδιά σας.
Είναι η πατρίδα. Δικιά σας η πατρίδα, μα τίποτα δικό σας μέσα σ’ αφτήνε: χωράφια και παλάτια, καράβια και χρήμα, Θεοί κι εξουσία, σκέψη και θέληση – όλα ξένα!
Λιγοστοί σας έχετε τόσο μέρος, όσο να τρυπώνετε ζωντανοί και να θάβεστε πεθαμένοι και τόση λεφτεριά, όσο να κάνετε τη φυσική σας ανάγκη στη ρεματιά, όταν δε σας βλέπει χωροφύλακας…»
… Κι όταν βυθίζετε το μάτι σας πέρα στο γαλάζιο πέλαγος,
όπου πάνε κι έρχονται καΐκια και φρεγάδες
κουβαλώντας από το στόμα του Νείλου κι απ’ τον Κιμμέριο Βόσπορο κι από τις Ηράκλειες Στήλες
σιτάρι, χάλκωμα, μετάξι και γυναίκες, περηφανεύεστε, πως είναι δικά σας, γιατί ‘ναι «εθνικά!».
Και κανένας δε συλλογάται, πως όλα τ’ αγαθά μαζεύονται σε λίγα χέρια.
Ατζέμηδες, Μοραΐτες, Θηβαίοι και Κορθιανοί σας σκοτώνουνε μια φορά οι ξένοι,
με τα χέρια τ’ αδερφικά σας σφίγγουνε το καρύδι του λαρυγγιού σ’ όλη σας τη ζωή και σας δολοφονούνε κάθε μέρα.
Οχι μονάχα τίποτα δικό σας γύρα, μα κι όλος ο εαυτός σας κ’ η ψυχή σας είναι δικά τους»…»
