Οταν κοντά ένα μήνα πριν μια σειρά Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα έπαιρναν την πρωτοβουλία να απευθύνουν ένα «κάλεσμα συμπόρευσης κι αγώνα για να διαμορφώσουμε τους όρους αντεπίθεσης του εργατικού κινήματος ενιαία, κατά κλάδο, πανελλαδικά», ώστε «να αγωνιστούμε μαχητικά, ανυποχώρητα, κανένας να μη δουλεύει χωρίς Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, χωρίς συγκροτημένα δικαιώματα», η πραγματικότητα ήταν μία: «Οι απώλειες μας είναι μεγάλες. Συνυπολογίζοντας όλους τους παράγοντες, μπορούμε να εκτιμήσουμε πως οι συνολικές απώλειες στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων φθάνουν ή και προσεγγίζουν το 50% την περίοδο της κρίσης. Η επίθεση στον κατώτατο μισθό είχε ως αποτέλεσμα οι αποδοχές το 2014 να είναι χαμηλότερες ακόμα και από τα κατώτατα όρια των αρχών της δεκαετίας του 1990».
Στόχοι πάλης
Για την αντιμετώπιση αυτής της πραγματικότητας από τα ταξικά συνδικάτα προσδιορίστηκαν οι παρακάτω στόχοι πάλης ως πρόταση για συζήτηση σε όσο το δυνατόν περισσότερες οργανώσεις:
— Να διεκδικήσουμε την επαναφορά του βασικού μισθού στα 751 ευρώ, την κατάργηση του αντεργατικού πλαισίου για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και την επαναφορά των κλαδικών συλλογικών διαπραγματεύσεων. Τα δικαιώματά μας, ο κλεμμένος ιδρώτας και το αίμα μας δεν είναι περασμένα, ξεχασμένα.
— Ν’ απαιτήσουμε την κατάργηση του νέου μισθολογίου και της αντιδραστικής αξιολόγησης στο Δημόσιο, την επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού, την κάλυψη των απωλειών των δημοσίων υπαλλήλων.
— Να διεκδικήσουμε Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας με αυξήσεις στους μισθούς με κριτήριο τις τεράστιες απώλειες στο εργατικό εισόδημα σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς.
— Να διεκδικήσουμε την επαναφορά των κομμένων συντάξεων και επιδομάτων.
— Να διεκδικήσουμε την προστασία των ανέργων με αύξηση του επιδόματος ανεργίας.
— Να μπει φρένο στη φοροληστεία των εργαζομένων.
— Να πληρώσουν οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες και οι εφοπλιστές.
Και τονίστηκε η ανάγκη «με βάση αυτό το καταρχήν πλαίσιο, κάθε κλάδος, κάθε σωματείο να αναλάβει το δικό του μερίδιο ευθύνης στον ενιαίο, κοινό αγώνα της εργατικής τάξης» με τη σημείωση πως «στους δρόμους του αγώνα θα κριθούμε όλοι και μπορούμε να συναντηθούμε, διαμορφώνοντας ένα ενιαίο και σταθερό μέτωπο αγώνα».
Στο διάστημα που μεσολάβησε έγινε ακόμα πιο επιθετικός ο σχεδιασμός της αστικής τάξης. Ο ΣΕΒ έκανε ήδη καθαρό πως από τη σκοπιά των βιομηχάνων «η ελευθερία των συλλογικών διαπραγματεύσεων νοθεύεται δραστικά στην Ελλάδα από τη λειτουργία του συστήματος υποχρεωτικής διαιτησίας (…) τέτοιες αποφάσεις μπορεί να εκτινάξουν στα ύψη τα μισθολογικά κόστη των επιχειρήσεων, επιτείνοντας τα προβλήματα επιβίωσης μικρών και μεγάλων επιχειρήσεων και αποθαρρύνοντας τους επενδυτές να βάλουν τα χρήματά τους στη χώρα μας». Ενώ για τον κατώτερο μισθό δηλώνει: «Οσο η χώρα μας βρίσκεται σε πρόγραμμα, είναι πιθανόν να μην είναι εφικτή η επαναφορά της ΕΓΣΣΕ. Οσον αφορά στα υπόλοιπα θέματα των εργασιακών σχέσεων, η πρόταση του ΣΕΒ είναι να υπερισχύουν οι Συλλογικές Συμβάσεις στο επίπεδο της επιχείρησης».
O ΣΕΒ, δηλαδή, επιβεβαιώνει ανοιχτά αυτό που καιρό τώρα έχουν εκτιμήσει τα ταξικά συνδικάτα ότι η «ανάπτυξη», που ευαγγελίζονται κυβέρνηση, ΕΕ, ΔΝΤ, ΣΕΒ, εφοπλιστές και τραπεζίτες, θα ποτιστεί με το αίμα των παιδιών της εργατικής τάξης, που καταδικάζονται στην ανεργία, στη φθηνή εργασία και τη δουλειά – λάστιχο! Η εργοδοσία τσακίζει ό,τι έχει απομείνει από ΣΣΕ και προωθεί νέες απαράδεκτες συμφωνίες με όχημα τις ενώσεις προσώπων. Ο ΣΕΒ προκλητικά απαιτεί να παραμείνει ο κατώτερος μισθός στα Τάρταρα, να μην επανέλθει η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας εκεί που ήταν πριν το 2012, να καταργηθούν όλα τα επιδόματα, πολυετίες, γάμου ακόμα και ο 13ος – 14ος μισθός, να έρθει νέος νόμος που θα περιορίζει το δικαίωμα στην απεργία και τη συνδικαλιστική δράση. Εχουν, δηλαδή, το δικό τους σχέδιο με στόχο την παραπέρα μείωση των μισθών, των μεροκάματων, των κοινωνικών παροχών. Διακηρυγμένο στόχο έχουν να κατεβάσουν το μέσο μισθό ακόμα περισσότερο, καθώς και τον κατώτερο μισθό.
Γίνεται, λοιπόν, προφανές, πως «η εργατική τάξη χρειάζεται το δικό της σχέδιο όχι μόνο για να αποκρούσει τη νέα επίθεση, αλλά για να διεκδικήσει τις τεράστιες απώλειες που είχε με γνώμονα τις σύγχρονες ανάγκες της!».
Η ανάγκη η εργατική τάξη με δικό της σχέδιο να αποκρούσει την επίθεση επαυξάνεται από την πραγματικότητα που διαμορφώνεται στους χώρους δουλειάς. Ορισμένα παραδείγματα που παρουσιάστηκαν σε πρόσφατη σύσκεψη στη Ρόδο: Ενας – ένας οι μεγαλοξενοδόχοι, διαγράφονται από μέλη της Ενωσης Ξενοδόχων Ρόδου και δεν εφαρμόζουν ακόμα και αυτή τη Συλλογική Σύμβαση με τους διπλά και τρίδιπλα μειωμένους μισθούς. Αυτό σημαίνει πρακτικά αμοιβή που ξεκινά από τα 511 ευρώ, για τους άνω των 25 και 430 ευρώ καθαρά, για τους κάτω των 25. Αλλοι απλά πληρώνουν ό,τι και όποτε θέλουν. Η απληρωσιά έχει πολλαπλασιαστεί, τείνει να γίνει η κυρίαρχη κατάσταση, οι χώροι που οι εργαζόμενοι πληρώνονται στην ώρα τους να είναι η εξαίρεση. Υπάρχουν ακόμα οφειλόμενα από την περσινή σεζόν σε δεκάδες χώρους. Το ρεπό και το 8ωρο, γενικότερα ο σταθερός ημερήσιος χρόνος εργασίας και η ανάπαυση των εργαζομένων είναι άγνωστες λέξεις στους χώρους δουλειάς του νησιού.
Πάνω – κάτω αυτή η εικόνα καταγράφεται και σ’ άλλες περιοχές. Για την ανατροπή της, προβάλλει όλο και πιο έντονα η ανάγκη και δυνατότητα να αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση. Παράδειγμα, στη Λιβαδειά, στη σύσκεψη που έγινε για το συντονισμό της δράσης των συνδικάτων αποφασίστηκε να προωθηθεί άμεσα, η σύσταση Επιτροπών Ανέργων κατά εργασιακό κλάδο, ξεκινώντας από τους πιο βαριά πληγμένους κλάδους όπως των Κατασκευών (οικοδόμων και συναφών κλάδων) και των ιδιωτικών υπαλλήλων. Η δημιουργία και ανακοίνωση των επιτροπών αυτών θα γίνει μέσα στον Αύγουστο, με στόχο να επεξεργαστούν πρόγραμμα δράσεων ενημέρωσης και συσπείρωσης των ανέργων αλλά και των εργαζομένων/συνταξιούχων. Αποφασίστηκε παράλληλα η κλιμάκωση των κινητοποιήσεων για τη διεκδίκηση Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.
— Στα «Λιπάσματα Καβάλας» οι εργαζόμενοι απεργούν έχοντας απέναντί τους την τρομοκρατία της εργοδοσίας, αλλά και την κρατική καταστολή. Οι απεργοί δηλώνουν αμετακίνητοι και συνεχίζουν τον αγώνα τους, κόντρα στο κλίμα φόβου και τρομοκρατίας που επιχειρούν κράτος και εργοδοσία, απαιτώντας ανάκληση των απολύσεων και υπογραφή ΣΣΕ με σύγχρονα δικαιώματα.
— Στα καταστήματα του Μαρινόπουλου μετά την επιτυχία της 24ωρης απεργίας, συνεχίζονται οι κινητοποιήσεις με συγκρότηση Επιτροπών Αγώνα.
— Στο «Ledra» έχουν αποφασίσει συνέχιση των κινητοποιήσεων.
— Στα πρακτορεία διακίνησης εφημερίδων άρχισαν επίσης κινητοποιήσεις, καθώς η εργοδοσία αποφάσισε ότι οι μισθοί των εργαζομένων είναι το εμπόδιο για την ανάπτυξή τους και αποφάσισαν να τους μειώσουν.
— Στον «Ευαγγελισμό» έγινε επιτυχημένη κινητοποίηση για την ανάκληση των απολύσεων δύο ελαιοχρωματιστών εργολαβικού συνεργείου. Το Σωματείο Εργαζομένων στο Νοσοκομείο συνεχίζει τον αγώνα για την καταβολή όλων των δεδουλευμένων των εργολαβικά εργαζομένων, αλλά και για την επίλυση των σοβαρών χρόνιων προβλημάτων του νοσοκομείου.
— Σε κινητοποιήσεις προχώρησαν για ακόμη μια φορά οι εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις συμφερόντων «Ζούρα» με απόφαση του Σωματείου τους, διεκδικώντας την καταβολή δεδουλευμένων, τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας, την ανάκληση των απολύσεων, τη λήψη μέτρων υγιεινής και ασφάλειας στην εργασία.
— Στου «Λεβεντέρη», στη Μαγνησία, έγινε 24ωρη απεργία και συγκέντρωση έξω από το εργοστάσιο ενάντια στις 9 απολύσεις.
— Κύμα απολύσεων καταγράφηκε και στα ορυχεία της Δυτικής Μακεδονίας, Περίπου 300 εργαζόμενους σε εργολαβίες έχουν απολύσει εδώ και 1,5 μήνα οι εργολάβοι, ενώ στους εργαζόμενους που απασχολούνται σε εργολαβίες τεχνικών έργων στα ορυχεία, οφείλονται δεδουλευμένα τριών έως έξι μηνών. Το Σωματείο Εργατοτεχνιτών και Εργαζομένων στην Ενέργεια Δυτικής Μακεδονίας καλεί τους εργαζόμενους σε αγώνα, με στόχο «ούτε μέρα καθυστέρηση στην καταβολή του συνόλου των δεδουλευμένων στους εργαζόμενους στις εργολαβίες και να μπει φρένο τώρα στις απολύσεις».
— Με αίτημα την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης και ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ άρχισαν απεργιακές κινητοποιήσεις στο σιδηρόδρομο.
— Αναστάτωση επικρατεί και στην ΕΛΛΑΚΤΩΡ όπου εργαζόμενη απολύθηκε γιατί αρνήθηκε να υπογράψει ατομική σύμβαση με όρους αγγλικού εμπορικού Δικαίου!
Η εικόνα που βγαίνει από τους χώρους δουλειάς, έρχεται να επιβεβαιώσει την εκτίμηση των ταξικών συνδικάτων ότι «κανένας κλάδος μόνος του, κανένα σωματείο μόνο του δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την ενιαία κι οργανωμένη επίθεση κυβέρνησης και εργοδοσίας.
Χρειάζεται να δυναμώσει η ενότητα των γραμμών της εργατικής τάξης, η οργάνωσή της στους χώρους δουλειάς, στους κλάδους. Με κέντρο δράσης και πάλης κάθε χώρο δουλειάς με βελτίωση της λειτουργίας των σωματείων, των επιτροπών αγώνα, να συγκεντρώσουμε και προετοιμάσουμε δυνάμεις που θα μπουν μπροστά στο απαιτητικό αυτό μέτωπο πάλης. Με ενημέρωση, συσπείρωση και κινητοποίηση περισσότερων δυνάμεων. Με καλή προετοιμασία και συζήτηση για το πλαίσιο διεκδικήσεων, το σχεδιασμό και τις μορφές αγώνα. Με την κοινή δράση να ξεπεράσουμε απόψεις που δε δίνουν διέξοδο, που λένε ότι «τίποτα δεν αλλάζει», «τίποτα δεν μπορεί να γίνει».
Οσο κι αν είναι δύσκολη η κατάσταση, πολλά μπορούν να γίνουν, αν αποφασίσουμε να δείξουμε την πραγματική δύναμή μας. Αυτήν τη στιγμή, αυτό που χρειάζεται είναι η οργάνωση του αγώνα και όχι οι «κοινωνικοί διάλογοι» που στήνουν η κυβέρνηση και οι ενώσεις των εργοδοτών, για να μας παγιδεύσουν και αυτοί να συνεχίζουν να κλιμακώνουν την επίθεση σε βάρος της τάξης μας. Δική μας ευθύνη είναι να δυναμώσουμε την κοινή δράση και τη συμμαχία με όλο τον εργαζόμενο λαό που στενάζει, στις πόλεις και τα χωριά, όπως κι εμείς, κάτω από τον ίδιο ζυγό των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των μεγαλεμπόρων, των εφοπλιστών».
Το γεγονός ότι μέχρι το βράδυ της Παρασκευής το κάλεσμα είχε υπογραφεί από 156 συνδικαλιστικές οργανώσεις, μεταξύ αυτών 17 Εργατικά Κέντρα και 12 Ομοσπονδίες προσδίδει ήδη μια νέα δυναμική στο αρχικό κάλεσμα. Αυτό ακριβώς πρέπει να καθορίσει και τη συνέχεια.
