Η «ενοικίαση» εργατών από τον έναν εργοδότη στον άλλο γίνεται κυρίως μέσω των «Εταιρειών Προσωρινής Απασχόλησης» (ΕΠΑ), αλλά και μέσα από τα «Ιδιωτικά Γραφεία Ευρέσεως εργασίας» (ΙΓΕΕ). Οι ΕΠΑ είναι εταιρείες που «ενοικιάζουν» εργαζόμενους σε άλλους εργοδότες και τα ΙΓΕΕ βρίσκουν εργαζόμενους για άλλους εργοδότες. Να σημειωθεί ότι μία ΕΠΑ μπορεί να λειτουργεί και ως ΙΓΕΕ.
Οπως φαίνεται από την εξέλιξη της νομοθεσίας, κάθε επόμενη νομοθετική παρέμβαση είναι και πιο αντιδραστική, με τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου να απελευθερώνουν παραπέρα τη δράση των εταιρειών και των γραφείων αυτών, να διευκολύνουν την «ενοικίαση» εργατών και να κλιμακώνουν την επίθεση ενάντια στα δικαιώματά τους.
Πιο πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η τροπολογία που προώθησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ για τα ΙΓΕΕ, με την οποία κατάργησε ρύθμιση που προέβλεπε πως «η άσκηση της δραστηριότητας ΙΓΕΕ και υποκαταστήματός του δεν μπορεί να εκχωρηθεί σε άλλο φυσικό ή νομικό πρόσωπο». Χαρακτηριστικά, στην αιτιολογική έκθεση της τροπολογίας της σημερινής κυβέρνησης, αναφέρεται ότι η ρύθμιση αυτή καταργήθηκε γιατί «αφορούσε αδικαιολόγητο περιορισμό στο πλαίσιο της άσκησης της δραστηριότητας του Ιδιωτικού Γραφείου Ευρέσεως Εργασίας». Ακόμα, υπογράμμιζε ότι η κατάργησή της εντάσσεται στο συνολικότερο πλαίσιο παρεμβάσεων που αποσκοπούν «στην τόνωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος, στην αύξηση της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων (…) μέσω της απλούστευσης των διοικητικών διαδικασιών και της άρσης των εμποδίων στην παροχή υπηρεσιών».
Οι βασικοί νόμοι που διαμόρφωσαν το αντεργατικό πλαίσιο για την «ενοικίαση» εργατών, το οποίο διατηρεί και ενισχύει η σημερινή κυβέρνηση, είναι οι εξής:
1) Ο νόμος 2639/1996, ο οποίος νομιμοποίησε τη σύσταση και λειτουργία των ΙΓΕΕ.
2) Ο νόμος 2956/2001, που όριζε:
— Ο εργαζόμενος προσλαμβάνεται από την ΕΠΑ (άμεσος εργοδότης) με σύμβαση εργασίας αορίστου ή ορισμένου χρόνου.
— Αν απασχοληθεί στον ίδιο έμμεσο εργοδότη (δηλαδή σε αυτόν που η ΕΠΑ τον «ενοικιάζει») πάνω από 20 μήνες, τότε η σύμβαση μετατρέπεται σε αορίστου χρόνου στον έμμεσο εργοδότη.
— Ο έμμεσος εργοδότης δεν μπορούσε να απασχολεί «ενοικιαζόμενους» όταν αυτοί αντικαθιστούσαν εργαζόμενους που ασκούν το δικαίωμα της απεργίας, όταν το προηγούμενο έτος ο έμμεσος εργοδότης είχε πραγματοποιήσει ομαδικές απολύσεις στις ίδιες ειδικότητες και όταν ο έμμεσος εργοδότης ήταν τμήμα του δημόσιου τομέα.
Πρόκειται για διατάξεις που στόχο είχαν να χρυσώσουν το χάπι της ίδρυσης και λειτουργίας των «δουλεμπορικών», το πλαίσιο λειτουργίας των οποίων έγινε ακόμα πιο βάρβαρο για τους εργαζόμενους με τους επόμενους νόμους…
3) Ο νόμος 3846/2010, που όριζε:
— Η «ενοικίαση» επιτρέπεται μόνο για «έκτακτες, πρόσκαιρες ή εποχιακές ανάγκες».
— Μείωνε στους 12 μήνες (ή στους 18 για άλλες περιπτώσεις) το ανώτατο όριο απασχόλησης στον ίδιο έμμεσο εργοδότη, που αν ξεπεραστεί, η σύμβαση μετατρέπεται σε αορίστου. Η πρόβλεψη αυτή αναιρούνταν αν μεταξύ της πρώτης και δεύτερης «ενοικίασης» μεσολαβήσουν 45 ημερολογιακές μέρες.
— Επέτρεπε να αντικαθίστανται με «ενοικιαζόμενους» οι εργαζόμενοι της ίδιας ειδικότητας που απολύθηκαν τους τελευταίους έξι μήνες για οικονομοτεχνικούς λόγους, ή εργάτες της ίδιας ειδικότητας που απολύθηκαν τους τελευταίους δώδεκα μήνες.
— Εισήγαγε τον όρο ότι ο «ενοικιαζόμενος» δεν μπορεί να «υπάγεται στις ειδικές διατάξεις περί ασφαλίσεων εργατοτεχνιτών οικοδόμων».
4) Ο νόμος 4052/2012:
— Αύξησε το χρονικό διάστημα απασχόλησης από τους 12 στους 36 μήνες, κατά το οποίο μπορεί να «ενοικιάζεται» ένας εργαζόμενος στον ίδιο έμμεσο εργοδότη, χωρίς να έχει το δικαίωμα μετατροπής της σύμβασής του σε αορίστου.
— Οι εργαζόμενοι που «νοικιάζονται» έπαυσαν να αμείβονται με τις κλαδικές, ομοιοεπαγγελματικές και επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις που ισχύουν για το υπόλοιπο προσωπικό της επιχείρησης.
— Τα ΙΓΕΕ που έχουν την έδρα τους σε άλλο κράτος – μέλος της ΕΕ μπορούν να ασκούν δραστηριότητα στη χώρα, χωρίς απαραίτητα να έχουν την έδρα τους στη χώρα. Παράλληλα, απαλλάσσονται από την υποχρέωση της αδειοδότησης, καθώς, σύμφωνα με το νόμο, πλέον αυτά θα μπορούν να συστήνονται και να λειτουργούν χωρίς άδεια και έλεγχο. Ο έλεγχος από τις αρμόδιες αρχές θα έπεται.
5) Ο νόμος 4093/2012:
— Μείωσε στο μισό το χρονικό διάστημα το οποίο πρέπει να μεσολαβεί μεταξύ της πρώτης και δεύτερης «ενοικίασης», ώστε να μη μετατραπεί η σύμβαση σε αορίστου. Ετσι οι 45 γίνονται 23 ημερολογιακές μέρες…
http://www.rizospastis.gr
