Του Γιώργου Πέρρου, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ και της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ
Διανύουμε μια περίοδο με διεργασίες, άλλες φανερές, άλλες όχι. Κυοφορούνται και ελπιδοφόρες εξελίξεις που αργά ή γρήγορα θα εκφραστούν.
Μέσα σε αυτές τις διεργασίες και τις εξελίξεις εντάσσεται και το γεγονός πως πέφτει και ό,τι είχε απομείνει ως «φύλλο συκής» για το ρόλο των ηγεσιών στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, δηλαδή τις δυνάμεις που ευθύνονται για την απαξίωση των συνδικάτων, την απομάκρυνση των εργαζομένων, ιδιαίτερα των νέων, την αναποτελεσματική απάντηση του συνδικαλιστικού κινήματος στην κρίση. Τις συνδικαλιστικές δυνάμεις (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΜΕΤΑ) των πολιτικών κομμάτων ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες άνοιξαν, ως πέμπτη φάλαγγα, τις πύλες για να περάσει η πιο άγρια επίθεση του κεφαλαίου, που σάρωσε εργατικά – λαϊκά δικαιώματα.
Σε ρόλο ανοιχτά απεργοσπαστικό
Ολο και περισσότεροι συνδικαλισμένοι εργαζόμενοι, που μέχρι τώρα για διάφορους λόγους βρίσκονταν στο ίδιο σπίτι με τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό, αναρωτιούνται για τη στάση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ. Μας λένε: «Μέχρι πού μπορούν να φτάσουν; Ούτε για το δικαίωμα στην απεργία και την οργάνωση των εργαζομένων δεν θα κάνουν κινητοποίηση;». Τα ερωτήματα αυτά προκύπτουν από συνδικάτα και συνδικαλιστές, αλλά και εργαζόμενους που δεν συμφωνούν συνολικά με τις αντιλήψεις, τις κατευθύνσεις του ταξικού κινήματος, του ΠΑΜΕ, αναγνωρίζουν όμως την αγωνιστική συνέπεια, τη μαχητικότητα, το ρόλο του στην αναζωογόνηση των συνδικάτων.
Αυτό είναι μια θετική εξέλιξη, ελπιδοφόρα. Χρειάζεται και οι ίδιοι για να βρουν απαντήσεις να θυμηθούν τη στάση αυτών των ηγεσιών όλα τα προηγούμενα χρόνια. Η στάση τους απέναντι στη σημερινή κυβέρνηση είναι ίδια όπως και στις προηγούμενες, γιατί από κοινού, παρά τις όποιες διαφορές τους, υπηρετούν την ίδια στρατηγική, την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των επιχειρηματικών ομίλων, ιδιαίτερα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης.
Χρειάζεται να θυμηθούν ότι δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που όλοι μαζί, ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΑΝΕΛ, ψήφισαν τη μονιμοποίηση όλων των παλιών και τη νομοθέτηση νέων άγριων μέτρων που φτωχοποιούν τους εργαζόμενους και διαμορφώνουν μια εργασιακή ζούγκλα για τα νέα παιδιά. Σήμερα, μαζί επιδιώκουν να τα επιβάλουν.
Οι όποιες αντιπολιτευτικές κορόνες υψώνονταν, «για τα μάτια του κόσμου», όπως λέει και ο λαός μας, από αυτούς που τώρα δεν είναι στην κυβέρνηση, έχουν και ένα όριο. Και αυτό το όριο είναι η στιγμή που θα τους τραβήξει το αυτί η μεγαλοεργοδοσία, το μεγάλο κεφάλαιο. Τώρα είναι φανερό ότι τους τράβηξαν τα αυτιά. Φαίνεται ότι δεν είναι αρκετός ο ρόλος που είχαν αναλάβει, να υπονομεύουν κινητοποιήσεις που δεν μπορούσαν να σταματήσουν. Τώρα, τα αφεντικά τούς αναθέτουν ρόλο ανοιχτά απεργοσπαστικό, όχι συγκαλυμμένο, να επιβάλουν σιγή νεκροταφείου. Γιατί μέτρα, όπως η απαγόρευση του απεργιακού δικαιώματος, ο περιορισμός της συνδικαλιστικής δράσης, που θα ακολουθήσει, είναι απαιτήσεις της μεγαλοεργοδοσίας, η οποία θέλει να έχει λυμένα τα χέρια της για τα επόμενα χρόνια, χωρίς αντιστάσεις και διεκδικήσεις δικαιωμάτων, για να θωρακίσει την ανάκαμψη των κερδών της, που σημαίνει εκτίναξη της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Γι’ αυτό και ξεκινούν την επίθεση από τα πρωτοβάθμια σωματεία, εκεί όπου η εργοδοτική τρομοκρατία είναι άμεση αλλά και τα προβλήματα οξυμένα. Εκεί θέλουν να μην υπάρχει οργάνωση, συνδικάτο, να μπει στο «γύψο» το απεργιακό δικαίωμα, να περιοριστεί η συνδικαλιστική δράση. Με τις ηγεσίες στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ και σε μια σειρά από Ομοσπονδίες δεν έχουν πρόβλημα, κοιμούνται ήσυχοι. Αποδεικνύουν ότι έχουν συμφωνήσει στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς και αυτό φανερώθηκε ανάγλυφα στην πρόσφατη αντιαπεργιακή τροπολογία, η οποία αποσύρθηκε προσωρινά: Η ΓΣΕΕ θυμήθηκε να βγάλει ανακοίνωση την επόμενη μέρα το μεσημέρι!
Χαρακτηριστικά παραδείγματα από κλάδους
Η τακτική της ΓΣΕΕ αποκαλύπτει τον ολοένα και μεγαλύτερο, ασφυκτικό εναγκαλισμό με τις απαιτήσεις του ΣΕΒ, των άλλων εργοδοτικών ενώσεων και με τη σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Το αντιλαμβάνονται πολύ περισσότεροι. Είναι πιο ορατά τα εμπόδια που βάζουν για να εκφράσει η εργατική τάξη την αντίθεσή της στην αντιλαϊκή πολιτική, ακόμα και σε χώρους όπου οι παρατάξεις αυτές αντλούσαν τη δύναμή τους και σήμερα βρίσκονται στο κέντρο της επίθεσης, όπως οι επιχειρήσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα, οι πρώην ΔΕΚΟ.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ΔΕΗ. Κεντρικό θέμα ήταν αυτές τις μέρες η πώληση των λιγνιτικών μονάδων, αλλά στις μονάδες της ΔΕΗ στις 14 Δεκέμβρη δεν υπήρχε ουσιαστικά απεργία ούτε και κάποια άλλη αξιόλογη κινητοποίηση, αντίστοιχη των εξελίξεων, πέρα από ορισμένες φιέστες. Στην απεργιακή συγκέντρωση της ΓΕΝΟΠ – ΔΕΗ, που ήταν πανελλαδική, δεν κινητοποίησαν πάνω από 250 εργαζόμενους ούτε καν τα στελέχη τους που έχουν ως εκλεγμένους συνδικαλιστές στα σωματεία τους.
Στις τράπεζες παρομοίως. Αντίστοιχα στους χώρους του εμπορίου και των υπηρεσιών. Το ΔΣ της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας (ΟΙΥΕ) κωλυσιεργούσε συνειδητά να συνεδριάσει και το έκανε για να αποφασίσει απεργία δύο μέρες πριν, ώστε να μην υπάρχει χρόνος προετοιμασίας. Στην ίδια συνεδρίαση πήρε ακόμα μία απόφαση για απεργία για τις 17 Δεκέμβρη, με θέμα την υπεράσπιση της Κυριακής αργίας, αλλά και αυτή την ανακοίνωσε στους εμποροϋπαλλήλους πάλι 2 μέρες πριν. Οι συνδικαλιστικές δυνάμεις (ΜΕΤΑ – ΠΑΣΚΕ) στην ΟΙΥΕ έχουν σύστημα να ανακοινώνουν απεργιακές συγκεντρώσεις για την Κυριακή αργία χωρίς σχέδιο, προετοιμασία, οργάνωση, απεργίες που μένουν στα δελτία Τύπου και δεν τις πραγματοποιούν, ενώ οι ίδιοι ακριβώς συνδικαλιστές στη ΓΣΕΕ δεν ψήφισαν την πρόταση για απεργία – απάντηση ενάντια στο πολυνομοσχέδιο γιατί… «οι εργαζόμενοι δεν συμμετέχουν»!
Οι ίδιοι που συστηματικά σπέρνουν την ηττοπάθεια, τον συμβιβασμό, τώρα εμφανίζονται δήθεν «προβληματισμένοι», φτάνοντας στο σημείο να ρίχνουν στους εργαζόμενους το φταίξιμο για την κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος, ισχυριζόμενοι ότι «ο κόσμος δεν τραβάει». Και ακόμα περισσότερο, την υποχώρηση του κινήματος, για την οποία έχουν παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο, την επικαλούνται για την παραπέρα υπονόμευση της δράσης των σωματείων και των μορφών πάλης, όπως είναι το όπλο της απεργίας!
Στην τελευταία συνεδρίαση της διοίκησης της ΓΣΕΕ, οι εκπρόσωποι μεγάλων οργανώσεων που απεργία συντονισμένη και επιτυχημένη στους χώρους τους δεν θα μπορούσε να την αγνοήσει κανείς, θα ταρακουνούσε πραγματικά (όπως ΟΤΟΕ, ΓΕΝΟΠ – ΔΕΗ, ΟΜΕ – ΟΤΕ) στις παρεμβάσεις τους ανέφεραν: «Ο κόσμος δεν τραβάει, οι απεργίες πλέον δεν είναι μέσο πίεσης», «πρέπει να βρούμε άλλους τρόπους»…
Ολα τα προηγούμενα χρόνια, αυτές οι ηγεσίες πρωτοστάτησαν για να επιβάλουν την «κοινωνική συνοχή», τον «κοινωνικό εταιρισμό», τη λογική των «κοινών συμφερόντων» εργαζομένων και κεφαλαίου, την ώρα που στους χώρους δουλειάς μαίνονταν η πιο μεγάλη φωτιά, η πιο άγρια σφαγή των εργαζομένων, ένας ταξικός πόλεμος με πραγματικά θύματα. Αυτές οι δυνάμεις πήραν ανοιχτά θέση υπέρ των αφεντικών εμποδίζοντας την ενιαία ταξική απάντηση, προωθώντας τη διαίρεση, με τον συντεχνιασμό, τη λογική της εξαίρεσης και συκοφαντώντας αγώνες που γίνονταν παραδείγματα, συγκέντρωναν την αλληλεγγύη του λαού μας και περνούσαν τα σύνορα της χώρας, όπως η πολύμηνη απεργία των χαλυβουργών.
Η επίθεση από όλες τις μεριές στην απεργία δεν είναι καινούργια
Αυτή η κουβέντα δεν είναι καινούργια ούτε αυθόρμητη. Με συστηματικό τρόπο βάλλεται από όλες τις μεριές, από αστικές κυβερνήσεις, εργοδότες, οπορτουνιστές, εργοδοτικούς και κυβερνητικούς συνδικαλιστές, αστούς δημοσιολόγους το μεγάλο όπλο των εργατών, το δικαίωμα που κατέκτησαν με ποταμούς αίματος, το δικαίωμα στην απεργία. Αυτό είναι που φοβούνται. Να σταματήσει η παραγωγή, να δουν στην πράξη οι εργαζόμενοι την τεράστια δύναμή τους, αυτό που λέει το σύνθημα που γεννήθηκε μέσα στους μεγάλους εργατικούς αγώνες των ημερών μας: «Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά…».
Αυτό το όπλο πρέπει να υπερασπίσουμε, την οργάνωση στο χώρο δουλειάς και τις μορφές πάλης του εργατικού κινήματος. Αντιμετωπίσαμε αυτές τις ίδιες απόψεις και πριν από λίγα χρόνια πιο έντονα, όταν ο κόσμος κατά τους ίδιους… «τραβούσε», τότε που τα ίδια στελέχη και άλλοι που σήμερα είναι υπουργοί, όπως ο Σκουρλέτης, μας καλούσαν να παρατήσουμε το όπλο της απεργίας και να κατεβαίνουμε στις πλατείες μετά τη δουλειά. Αυτό επιβεβαιώνει ότι σε αυτές τις οργανώσεις κυριαρχεί ο κυβερνητικός – εργοδοτικός συνδικαλισμός, με τον οποίο πρέπει να αναμετρηθούν οι εργαζόμενοι για να μπορέσουν να αναμετρηθούν αποτελεσματικά με την εργοδοσία και την κυβερνητική πολιτική. Για να μπορούν να οργανώσουν την πάλη τους, να έχουν μαζικές συλλογικές διαδικασίες, με ανοιχτή συζήτηση, διαπάλη και αντιπαράθεση, χωρίς τα εμπόδια των εργατοπατέρων οι οποίοι με τέτοιες συλλογικές διαδικασίες παθαίνουν αναφυλαξία.
Αλλο ένα παράδειγμα: Στα σωματεία του εργοδοτικού μηχανισμού των σούπερ μάρκετ, όπου πρωταγωνίστησαν οι δυνάμεις των ΣΥΡΙΖΑ/ΛΑΕ, εκεί όπου τις αρχαιρεσίες οργανώνει απευθείας η εργοδοσία, οι διευθυντές και οι μάνατζερς είναι οι υποψήφιοι και οι ίδιοι εκλέγονται, τα στελέχη του ΜΕΤΑ κοκορεύονταν για τη μεγάλη συμμετοχή στις αρχαιρεσίες και για τις δήθεν πλατιές και μαζικές διαδικασίες. Στην απεργία στις 14 Δεκέμβρη δεν έβγαλαν καν ανακοίνωση, έστω για τα μάτια του κόσμου…
Επίσης, στις αστικές συγκοινωνίες, όλα τα συνδικαλιστικά τους στελέχη από κοινού έδωσαν τη μάχη για να μη γίνει απεργία, αλλά στάση εργασίας με το επιχείρημα «να κατέβει κόσμος στη συγκέντρωση». Κάθε φορά το ίδιο επιχείρημα, που όμως είναι ψεύτικο, κρύβει την απόφασή τους να μη διαταραχτούν οι σχέσεις με τις διοικήσεις των αστικών συγκοινωνιών. Εφτασαν στο σημείο να υιοθετήσουν και αντιδραστικά επιχειρήματα που ακούγαμε από παιδιά ενάντια στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, όπως ότι «με τις απεργίες ταλαιπωρείται η κοινωνία», λες και η απεργία γίνεται ενάντια στην κοινωνία και όχι για την υπεράσπιση βασικών δικαιωμάτων! Παρ’ όλα αυτά, κόντρα στις προσπάθειές τους, στην απεργία συμμετείχαν 700 οδηγοί λεωφορείων και 180 από τα τρόλεϊ!
Η στάση τους δεν μένει αναπάντητη από τους εργαζόμενους. Στις κεντρικές τους συγκεντρώσεις φάνηκε η «γύμνια» τους, η αδύνατη σχέση που έχουν με τον κόσμο. Την ίδια εικόνα είχαν και λίγο πιο πέρα οι δυνάμεις των ΛΑΕ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που πληρώνουν την ολόπλευρη στήριξή τους στον ΣΥΡΙΖΑ όλα τα προηγούμενα χρόνια και τώρα έχουν φτάσει να κυνηγούν την ουρά τους.
Στο έδαφος σημαντικών διεργασιών, προχωράμε την υπόθεση της ανασύνταξης
Σημαντικές διεργασίες καταγράφονται και μέσα στους εργαζόμενους, οι οποίες εκφράζονται με μεγάλη αύξηση συμμετοχής σε αρχαιρεσίες συνδικάτων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, ενίσχυση των ταξικών δυνάμεων σε πολλά σωματεία.
Πιο έκδηλα φανερώνονται η σήψη του εργατοπατερισμού, η εκτεταμένη νοθεία με την οποία διατηρούν καρέκλες, ενώ οι εργαζόμενοι τους έχουν πλήρως εγκαταλείψει σε μια σειρά από μεγάλα Εργατικά Κέντρα, σε πόλεις όπως στην Πάτρα, στη Λαμία, στην Κοζάνη, πιο πριν στα Γιάννενα. Σε αυτό το έδαφος, σωματεία παίρνουν πρωτοβουλίες για την αλλαγή των συσχετισμών, τη σύγκρουση με τους μηχανισμούς τους.
Ενοχλούνται από τις διεργασίες που υπάρχουν, από τον πρωτοπόρο ρόλο του ΠΑΜΕ, το κύρος του, ξέρουν ότι δεν κάνουμε πίσω από την απόφασή μας να οργανώσουμε την εργατική τάξη, να ανασυντάξουμε το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, να αλλάξουμε τους συσχετισμούς, να συγκρουστούμε με την πολιτική του κεφαλαίου. Γι’ αυτό και επιτέθηκαν συντονισμένα κυβέρνηση, εργοδότες και εργατοπατέρες στο ΠΑΜΕ για τις κινητοποιήσεις που οργάνωσε.
Οι ηγεσίες αυτές δεν θα παραιτηθούν. Εχουν αναλάβει ρόλο, στηρίζονται σε ισχυρούς μηχανισμούς της εργοδοσίας και του κράτους. Θα συνεχίσουν, αλλάζοντας πιθανόν μορφές, την αποστολή τους για την ενσωμάτωση και την απονεύρωση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.
Οι εργαζόμενοι να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους, να αλλάξουν συνολικά τους συσχετισμούς
Ενα ακόμα παράδειγμα είναι χαρακτηριστικό: Στο κείμενο για τα μισθολογικά αιτήματα της ΓΣΕΕ για την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας για το 2018, διατυπώνεται το αίτημα για 751 ευρώ. Είναι τέτοια η αξιοπιστία της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ και η «θέλησή» της για να πιέσει για την επαναφορά του κατώτερου μισθού, που ο ίδιος ο πρόεδρός της είναι αυτός που έχει δηλώσει δημόσια: «Το σοκ που προκάλεσε στην αγορά και το είδατε, της παραγωγικής αλλά και καταναλωτικής καθίζησης με την υποχώρηση του κατώτερου μισθού με νόμο, ενδεχομένως και με νόμο να προκαλέσει άλλο σοκ που δεν ξέρω αν η αγορά εργασίας μπορεί να το αντέχει (…) Αρα δεν είναι ένας νομικός βολονταρισμός η λύση, η λύση είναι να μπορέσουμε να βρούμε το πραγματικό επίπεδο ισορροπίας που θα δίνει και ανάσα στους εργαζομένους και θα διατίθενται πόροι προς την κατανάλωση, αλλά βεβαίως να μπορεί και η αγορά να τους πληρώνει χωρίς να καταστρέψουμε την παραγωγική διαδικασία».
Πρόκειται για δηλώσεις που αναδεικνύουν τα κούφια συνθήματα για το θεαθήναι.
Δεν έχουν τίποτα οι εργαζόμενοι να περιμένουν από αυτές τις δυνάμεις αν δεν πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους και με αποφασιστικότητα δεν οργανώσουν την πάλη τους για τον κατώτερο μισθό, τις κλαδικές συμβάσεις και τα άλλα δικαιώματά τους.
Το ταξικό κίνημα δεν θα μένει με τα χέρια σταυρωμένα. Οργανώνει ήδη την απάντησή του καλώντας την εργατική τάξη να μπει μπροστά. Η αξιοποίηση όλων των συλλογικών διαδικασιών, η οργάνωση στους κλάδους και τους χώρους δουλειάς, η μαζική συμμετοχή στα συνδικάτα, η μαζικοποίησή τους θα βάλουν φρένο στις επιδιώξεις των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών, των καπιταλιστών. Κάθε πέτρα που θα σηκώνουν να βρίσκουν από κάτω την οργανωμένη δύναμη του ΠΑΜΕ.
Ηδη αρκετές δευτεροβάθμιες και πρωτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις έχουν πάρει απόφαση για απεργία τη μέρα ψήφισης των νέων μέτρων, υπερασπίζοντας με την πιο αγωνιστική μορφή το όπλο της απεργίας. Το μαύρο μέτωπο που συνθέτουν κυβέρνηση και κόμματα των μνημονίων, εργοδοτικές ενώσεις και ΕΕ, μαζί με τα αποσπάσματά τους στην εργατική τάξη, θα πάρει την απάντηση που του αναλογεί.
Αν νομίζουν ότι θα περάσουν τα μέτρα «χωρίς να βραχούν» είναι βαθιά νυχτωμένοι! Αν νομίζουν ότι η κατάσταση στο κίνημα θα μείνει έτσι όπως είναι σήμερα είναι βαθιά γελασμένοι. Οι σημαντικές εξελίξεις είναι μπροστά μας.
Οι εργαζόμενοι έχουν το ΠΑΜΕ, έχουν δυνάμεις και συνδικάτα που συσπειρώνονται σε αυτό, που μπορούν να στηριχτούν πάνω τους και πρέπει να τις δυναμώσουν, να αλλάξουν συνολικά τους συσχετισμούς στο συνδικαλιστικό εργατικό κίνημα. Τώρα είναι πιο ευδιάκριτη η ανάγκη για να ξεφορτωθούν οι εργαζόμενοι όλη αυτήν τη γραφειοκρατική ελίτ στο συνδικαλιστικό κίνημα, που έχει κάτσει στο λαιμό μας, μπαίνει εμπόδιο στην ικανοποίηση των αναγκών μας, που αποτελεί τον πιο έμπιστο σύμμαχο των αφεντικών.
(Αναδημοσίευση από τον «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ του Σαββατοκύριακου» – 6,7 Γενάρη 2018)
