Παρακολουθώντας τις παρεμβάσεις της κυβέρνησης και ιδιαίτερα του υπουργού Εργασίας για το Ασφαλιστικό και τα Εργασιακά, είναι πραγματικά δύσκολο να μην αγανακτήσει κανείς. Πέρα από το γεγονός ότι προσπαθούν προκλητικά και επίμονα να εξωραΐσουν τις μειώσεις που είδαν χιλιάδες δικαιούχοι στις επικουρικές τους συντάξεις και να δικαιολογήσουν την απαράδεκτη περικοπή του ΕΚΑΣ, το τελευταίο διάστημα υπόσχονται και αυξήσεις στις συντάξεις, αν και όταν η οικονομία κατακτήσει σταθερούς ρυθμούς ανάπτυξης!
Με αυτόν τον τρόπο προσπαθούν να συντηρήσουν φρούδες προσδοκίες στο λαό ότι έχει να περιμένει κάτι από την καπιταλιστική ανάκαμψη και ότι στο βωμό αυτού του στόχου, που είναι στόχος του κεφαλαίου, αξίζει να καταθέσει κι άλλες θυσίες. Απευθύνονται ιδιαίτερα σε εκείνα τα λαϊκά στρώματα που βρίσκονται κυριολεκτικά στην «κόψη του ξυραφιού», έχοντας χάσει μεγάλο μέρος του εισοδήματος και των δικαιωμάτων τους τα προηγούμενα χρόνια και τώρα συνθλίβονται από τις νέες ανατροπές.
Στην προκειμένη περίπτωση, η κυβέρνηση καλεί τους χαμηλοσυνταξιούχους και συνολικά τους ασφαλισμένους, που στο εξής θα παίρνουν συντάξεις πείνας (αν καταφέρουν να τις πάρουν κι αυτές…), να συμβιβαστούν με τη φτώχεια και τη μίζερη ζωή, να ξεχάσουν τις απώλειες που είχαν τα προηγούμενα χρόνια, να ρίξουν ακόμα πιο κάτω την απαιτητικότητά τους και να εναποθέσουν τις ελπίδες για σχετική βελτίωση της ζωής τους στην καπιταλιστική ανάκαμψη, την οποία πληρώνουν με αιματηρές περικοπές και μέτρα.
Είναι αποκαλυπτικός ο υπουργός Εργασίας στην προσπάθειά του να πείσει ότι με την ανάκαμψη της οικονομίας θα υπάρξει και ανάκαμψη των συντάξεων. Μιλώντας χτες σε ραδιοφωνικό σταθμό, είπε ότι το πραγματικό «αντιστάθμισμα» στο ΕΚΑΣ είναι το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Δηλαδή, ο βασικός «μοχλός» του κράτους για τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας και για την οριστική κατάργηση των κοινωνικών και προνοιακών επιδομάτων που έχουν απομείνει.
Στην ίδια συνέντευξη, είπε ότι με την ανάκαμψη της οικονομίας αναμένεται να αυξηθεί η εθνική σύνταξη, «που σήμερα υπολογίζεται στο τρέχον επίπεδο φτώχειας». Ομολογεί, δηλαδή, ότι αυτό που στο εξής θα εγγυάται το κράτος ως σύνταξη, ως κατώτερο εισόδημα και κατ’ επέκταση ως επίπεδο ζωής, θα είναι το όριο της φτώχειας.
Αυτό θα είναι το μερτικό του λαού από την πολυδιαφημιζόμενη ανάπτυξη: Το ΑΕΠ θα αυξάνεται για το κεφάλαιο αλλά στα όρια της φτώχειας θα εξαντλείται η οποιαδήποτε κρατική πρόνοια. Επομένως, το μόνο που εγγυάται η ανάπτυξη για τα λαϊκά στρώματα, είναι ζωή στα όρια της φτώχειας!
Ισχυρίστηκε ο Γ. Κατρούγκαλος ότι αν το επίπεδο του ΑΕΠ ήταν στα προ κρίσης μεγέθη, τότε η «εθνική σύνταξη» θα διαμορφωνόταν σήμερα στα 600 ευρώ, με τα κριτήρια που περιγράψαμε πιο πάνω.
Αυτό που δεν είπε είναι ότι τέτοια ανάκτηση του ΑΕΠ δεν πρόκειται να υπάρξει τα επόμενα πολλά χρόνια και ότι προϋπόθεση γι’ αυτό είναι να πτωχεύσει κι άλλο ο λαός. Αλλά ακόμα κι αν στο μέλλον υπάρξει σχετική βελτίωση στις συντάξεις, η αναντιστοιχία ανάμεσα στον παραγόμενο πλούτο και στο επίπεδο διαβίωσης του λαού παραμένει ίδια και μεγαλώνει, αν ως κριτήριο πάρουμε τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και όχι τα όρια της φτώχειας, όπως υποδεικνύει η κυβέρνηση.
Επομένως, καμιά εμπιστοσύνη δεν μπορεί να υπάρχει στις κάλπικες εξαγγελίες και στα ψέματα της κυβέρνησης. Η ζωή του λαού μπορεί πραγματικά να αλλάξει σε όφελός του μόνο μέσα από την πάλη για ανάκτηση των απωλειών από τα χρόνια της κρίσης, κατάργηση όλων των αντεργατικών αντιασφαλιστικών νόμων, οργάνωση και αντεπίθεση του εργατικού – λαϊκού κινήματος με κριτήριο την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Που χρειάζεται αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική πάλη. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος στον οποίο αξίζει να καταθέσει ο λαός κάθε θυσία.
Αναδημοσιεύεται από την στήλη «Η Άποψή μας», Ριζοσπάστης, Τετάρτη 14 Σεπτέμβρη 2016.
