Τον τελευταίο καιρό, αυξάνονται οι παρεμβάσεις των ηγεσιών των επιστημονικών και συνδικαλιστικών φορέων στην Υγεία (Πανελλήνιος Φαρμακευτικός Σύλλογος, Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών, ΠΟΕΔΗΝ, άλλοι τοπικοί Ιατρικοί Σύλλογοι), αλλά και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που καταγγέλλουν και ζητούν την παρέμβαση του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου για την επικίνδυνη κατάσταση που επικρατεί στην Υγεία με τις ελλείψεις στα δημόσια νοσοκομεία, στις ΜΕΘ, στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, στα φάρμακα, λόγω «παρατυπιών, ατασθαλιών» κ.λπ. της ηγεσίας του υπουργείου Υγείας.
Ολοι αυτοί που ευθύνονται για την εφαρμογή (όπως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ), ή αυτοί που στήριζαν ή ανέχονταν (όπως οι προαναφερόμενοι φορείς), όλα αυτά τα χρόνια, την πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στην Υγεία, δηλαδή την πολιτική στη βάση «κόστους – αποτελεσματικότητας», που οδήγησε στο παραπέρα ξεχαρβάλωμα του δημόσιου συστήματος Υγείας, που και πριν λειτουργούσε οριακά, τώρα αναθέτουν στους εισαγγελείς να δώσουν λύση σε ένα καθαρά πολιτικό και μάλιστα ταξικό ζήτημα. Ακόμα και καμία «ατασθαλία» να μη γίνει, οι νόμοι που έφτιαξαν όλοι τους (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ) θέτουν σε κίνδυνο ακόμα και ζωές, καταδικάζοντας τους ασθενείς να έρχονται αντιμέτωποι με τις τραγικές ελλείψεις σε προσωπικό και υποδομές στις δημόσιες μονάδες Υγείας και να μην ξέρουν πού και για ποιο πράγμα να πρωτοπληρώσουν.
Γιατί όμως όλοι αυτοί διαγκωνίζονται στις πόρτες της Δικαιοσύνης και όχι στους δρόμους του αγώνα, όπως θα έπρεπε ως εκπρόσωποι επιστημονικο-συνδικαλιστικών φορέων για μαζικές προσλήψεις υγειονομικού και άλλου προσωπικού, για άνοιγμα κρεβατιών ΜΕΘ, λειτουργία χειρουργείων και άλλων ιατρικών τμημάτων και κλινικών;
Ολοι αυτοί δεν αντιπαλεύουν την πολιτική της ραγδαίας μείωσης των κρατικών δαπανών, αλλά, αντίθετα, την υπεραμύνονται με διάφορα επιχειρήματα που εκφράζουν και τη διαφορετική μορφή διαχείρισης που επιλέγει να εφαρμόσει το κάθε αστικό κόμμα. Σε αυτήν την πολιτική είναι στυλοβάτες οι διάφοροι επιστημονικοί σύλλογοι όταν μιλούν και εκπονούν σχετικές μελέτες για την αναγκαιότητα εφαρμογής του κριτηρίου του «κόστους – οφέλους» στην Υγεία, για την «ανάπτυξη ανταγωνιστικών και οικονομικά βιώσιμων συστημάτων Υγείας».
Ολα αυτά συμβαίνουν διότι οι καταγγελίες στον Αρειο Πάγο και οι δηλώσεις τους μπροστά στις κάμερες είναι η μόνη διαφοροποίησή τους από την κυβερνητική πολιτική. Η δε κυβέρνηση, παίρνοντας τη σκυτάλη από τους προηγούμενους, προχωράει ακάθεκτη στην εφαρμογή της στρατηγικής της ΕΕ για μείωση των κρατικών δαπανών και αύξηση των πληρωμών των ασθενών. Με αυτήν τη στρατηγική συμφωνούν όλα τα κόμματα (φιλελεύθερα, σοσιαλδημοκρατικά, οπορτουνιστικά) μηδενός εξαιρουμένου από αυτά που στηρίζουν την πολιτική της ΕΕ.
Αυτή, λοιπόν, η στρατηγική ταύτιση οδηγεί στη μείωση των απαιτήσεων, για παράδειγμα στο να εμφανίζει η «Αυγή» μια εκπρόσωπο μιας Επιτροπής Αγώνα Ασθενών Χρόνιων Παθήσεων να υμνεί την κυβερνητική πολιτική και την πολιτική ηγεσία του υπουργείου. Γιατί, τι άλλο από υμνολόγιο που ούτε η ίδια η κυβέρνηση δεν τολμάει να κάνει είναι οι αναφορές ότι «οι άνθρωποι πραγματικά κάνουν ό,τι μπορούν για την Υγεία», και ότι «μπορεί να μη μας έχει λύσει όλα τα προβλήματα, αλλά έχει όντως προσφέρει ανακούφιση στους πιο αδύναμους»…
Αν αυτό δεν είναι εγκλωβισμός στην αντιλαϊκή πολιτική και υποταγή των λαϊκών αναγκών στα συμφέροντα του κεφαλαίου που στο ακέραιο υπηρετεί η κυβέρνηση, τότε τι είναι; Μπορεί αυτή η συμβιβαστική στάση, η ενσωμάτωση με αλλότρια, ξένα προς το λαό συμφέροντα όπως και η εξίσου αντιδραστική αντίληψη περί ανάθεσης στη Δικαιοσύνη της λύσης πολιτικών ζητημάτων να οδηγήσουν σε άνοδο της πάλης του λαϊκού κινήματος; Οχι βέβαια.
Στο μόνο που οδηγούν αυτές οι στάσεις και συμπεριφορές, και αυτό επιδιώκουν οι αστοί και οι υπηρέτες τους, είναι στο να αποπροσανατολίσουν και να γίνουν τροχοπέδη στην ανάπτυξη ενός εργατικού – λαϊκού κινήματος σε αντιμονοπωλιακή – αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Επίσης, η εκτόνωση της λαϊκής αγανάκτησης που υπάρχει και φουντώνει να διοχετεύεται σε ανώδυνες «δράσεις», όπως οι προαναφερόμενες ή «οι ολονυχτίες των πλατειών» που προσπαθούν να τις αναβιώσουν. Τώρα όμως «έχουν γνώση οι φύλακες». Ας επιστρατεύσει ο λαός την πείρα του γιατί εμείς λέμε ότι «ο μόνος δρόμος είναι αντεπίθεση και πάλη».
Δραματικές διαστάσεις παίρνει μέρα με τη μέρα η μεγάλη έλλειψη προσωπικού στα δημόσια νοσοκομεία, με τα κενά να φτάνουν τις 30.000 σύμφωνα με την Ομοσπονδία Εργαζομένων Δημόσιων Νοσοκομείων. Τμήματα καταργούνται ή κινδυνεύουν με «λουκέτο», ενώ κρεβάτια που θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν και να σώσουν ζωές, παραμένουν κλειστά.
Tις σοβαρές ελλείψεις που καταγράφονται στην Ορθοπεδική Κλινική, αλλά και σε άλλες κλινικές του Νοσοκομείου Ζακύνθου καταγγέλλει το Διοικητικό Συμβούλιο του Εργατικού Κέντρου του νησιού. Καταγγέλλει τις σοβαρές ευθύνες των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, που, όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, «παίρνουν άριστα στην είσπραξη των φόρων, αλλά ταυτόχρονα πετσοκόβουν κάθε μορφή κοινωνικής παροχής με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν ακόμα και ανθρώπινες ζωές». 
