Η κυβέρνηση Βενιζέλου παρά την τρομοκρατία τις ανοικτές δολοφονίες, την μετατροπή της Γ.Σ.Ε.Ε σε κυβερνητικό όργανο, δεν μπόρεσε να κάμψει τους αγώνες του εργατικού λαικού κινήματος. Ο υπουργός εσωτερικών Ζαβιτσιάνος μετ’ έπειτα στενός συνεργάτης του Μεταξά έφερε προς ψήφιση τον 4229/25-71929 νόμο « περί μέτρων του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών» που έμεινε στην σύγχρονη ιστορία με την ονομασία ΙΔΙΩΝΥΜΟ
Σύμφωνα με στοιχεία της Ε.Β.Ε (Εργατικής Βοήθειας Ελλάδας) από το 1929 έως το 1932 δολοφονήθηκαν 18 άτομα, 8 εργάτες, 8 αγρότες ,2 επαγγελματίες, καταδικάστηκαν από την αστυνομία 1335 εργάτες και βασανίστηκαν 107. Εγιναν 12.000 συλλήψεις, εκδόθηκαν 2.203 καταδικαστικές αποφάσεις και επέβαλαν 1936 χρόνια φυλάκισης και 785 χρόνια εξοριών. Στο διάστημα αυτό τέθηκαν σε λειτουργία οι «πειθαρχικοί ουλαμοί» Καλπακίου, Μαρμάρως, που αποτελούσαν στίγμα για τον πολιτισμό της ανθρωπότητας.
Κύμα διαμαρτυρίας από ανθρώπους του πολιτισμού για την ακύρωση της θανατικής ποινής και την κατάργηση των κολαστηρίων. Ανάμεσα τους οι Παλαμάς, Καζαντζάκης, Βάρναλης, Ξενόπουλος, κ.α. Ο Αινστάιν, οι εφημερίδες Ουμανιτέ και η εργατική βοήθεια Γερμανίας κατήγγειλαν τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση του. Στο Βερολίνο, εργάτες επιτέθηκαν στην ελληνική πρεσβεία για την θανατική ποινή των αγωνιστών Πανούση και Μαρκοβίτη.
