Στις 12 Οκτώβρη 1944 η Αθήνα ο ελληνικός λαός, σύσσωμος, γιόρταζε χαρούμενα, ειρηνικά και περήφανα την πολυπόθητη λευτεριά του, έτοιμος να αρχίσει την οικοδόμηση της λευτερωμένης Ελλάδας, στήνοντας τους δημοκρατικούς θεσμούς της αυτοδιοίκησης και της λαϊκής δικαιοσύνης.
Ομως στις 14 Οκτώβρη του 44, μόλις ένα 24ωρο μετά την αποχώρηση των Γερμανών από την Αθήνα, Αγγλοι αλεξιπτωτιστές πέφτουν στα Μέγαρα και στη συνέχεια μπαίνουν «απελευθερωτές» στη λευτερωμένη από τον ΕΛΑΣ Αθήνα.Οι Αγγλοι αμέσως κατέλαβαν το κέντρο της Αθήνας και στρατωνίστηκαν στα στρατηγικά της σημεία. Ετσι άρχισαν μαζι ταγματασφαλίτες να μεθοδεύουν βήμα βήμα τη σύγχυση, προετοιμάζοντας την ένοπλη σύγκρουση του Δεκέμβρη.Στις 18 του Οκτώβρη αγγλικά στρατεύματα αποβιβάζονται στον Πειραιά. Τα συνοδεύει ο στρατηγός Σκόμπι. Μαζί τους αποβιβάζεται και ο Γεώργιος Παπανδρέου, πρωθυπουργός της Ελλάδας διορισμένος από τους Αγγλους.Το Λονδίνο, από όπου προέρχονταν οι πολιτικοί σχεδιασμοί, βιαζόταν να «εξομαλύνει» την πολιτική λειτουργία στη χώρα, στην ουσία επιζητούσαν την ανάσταση των παραδοσιακών αστικών κομμάτων και την επαναφορά του θεσμού της ισχυρής βασιλείας.
Δόθηκε εντολή για αφοπλισμό του ΕΑΜ αφήνοντας ανέπαφα ολα τα υπολοιπα ενοπλα σώματα που εχθρεύονταν το ΕΑΜ.Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο απέρριψε το τελεσίγραφο του στρατηγού Σκόμπι και οργάνωσε τη μεγάλη διαδήλωση διαμαρτυρίας την Κυριακή 3 Δεκεμβρίου. Αυτή ήταν η διαδήλωση που αιματοκυλίστηκε. Ο απολογισμός της επίθεσης ήταν 33 νεκροί και περισσότεροι από 140 τραυματίες.
Η διαδήλωση, που είχε μεγάλη συμμετοχή, πνίγηκε στο αίμα όταν αστυνομικοί αλλά και μέλη της ακροδεξιάς οργάνωσης «Χ» που βρίσκονταν ακροβολισμένοι στα γύρω κτήρια άρχισαν να πυροβολούν αδιακρίτως προς το πλήθος.
Την επόμενη μέρα, στις 4 Δεκέμβρη πραγματοποιήθηκε η γενική απεργία άγγιξε το 100%. Κανένα εργοστάσιο δεν κινήθηκε, κανένα μαγαζί δεν άνοιξε.Ο λαός της Αθήνας και του Πειραιά, σε μια συγκλονιστική ατμόσφαιρα πένθους και μαχητικότητας, τελέστηκε η κηδεία των θυμάτων του συλλαλητηρίου της προηγούμενης μέρας. Η νεκρώσιμη ακολουθία έγινε στη Μητρόπολη της Αθήνας και στη συνέχεια η νεκρική πομπή κατευθύνθηκε προς το Σύνταγμα. Οι διαδηλωτές γονάτισαν, ορκίστηκαν στη μνήμη των νεκρών και έψαλαν το «Πένθιμο Εμβατήριο» στην κορυφή της πομπής ξεχώριζε ένα πανό το οποίο κρατούσαν τρεις νεαρές μαυροφορεμένες γυναίκες και έγραφε «Όταν ο Λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα». Η πορεία αυτή χτυπήθηκε ξανά με πυροβολισμούς, κυρίως από μέλη της οργάνωσης Χ και ταγματασφαλίτες που διέμεναν σε ξενοδοχεία της Ομόνοιας με αποτέλεσμα το θάνατο 40 και των τραυματισμό 70 ακόμη αγωνιστών.
Δεκατέσσερα χρόνια αργότερα, ο αρχηγός της Αστυνομίας Αθηνών Αγγελος Εβερτ παραδέχτηκε σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Ακρόπολη πως ο ίδιος διέταξε την βίαιη διάλυση των διαδηλωτών βάσει διαταγών που είχε λάβει. Ο δεκαπεντάχρονος τότε Νίκος Φαρμάκης που ανήκε στη αντι-ΕΑΜική οργάνωση «Χ» και συμμετείχε όπως ο ίδιος παραδέχθηκε, στους πυροβολισμούς, μαρτυράει πως το σήμα το έδωσε ο Έβερτ από παράθυρο της Αστυνομικής Διεύθυνσης με ένα μαντήλι. Οι ακροβολισμένοι είχαν δεχτεί προηγουμένως την εντολή: δεν θα πυροβολήσετε μέχρις ότου αυτοί πατήσουν τον Άγνωστο· όταν πατήσουν τον Αγνωστο, πυρ κατά βούληση.
Οι συγκρούσεις γενικεύθηκαν από την επόμενη ημέρα, 4 Δεκεμβρίου. Ο ΕΛΑΣ αφόπλισε τα περισσότερα στρατιωτικά τμήματα της πόλης και επιτέθηκε στους ενόπλους της οργάνωσης «Χ» του Γρίβα στο Θησείο. Από εκείνη την ημέρα άρχισε μία σκληρή αναμέτρηση που κράτησε τριαντατρείς ολόκληρες μέρες: η Μάχη της Αθήνας.
