Όταν σε σένα ερχόμαστε
Παραμερίζεις τα κουρέλια μας Διαβάστε το άρθρο »
Posts tagged Πολιτισμός
«Πού ‘ναι η μάνα σου, μωρή;»
Το αυτοβιογραφικό έργο της Δήμητρας Πέτρουλα στο θέατρο «Σημείο»
Το αυτοβιογραφικό έργο της Δήμητρας Πέτρουλα «Πού ‘ναι η μάνα σου μωρή;», το οποίο διασκεύασε για το θέατρο η Σοφία Αδαμίδου, θα ανέβει στη σκηνή LAB του θεάτρου «Σημείο» (Χαρ. Τρικούπη 10, Καλλιθέα, τηλέφωνο: 210922 9579), στις αρχές Δεκέμβρη, σε σκηνοθεσία – μουσική επιμέλεια και φωτισμούς Ένκε Φεζολλάρι, με την Βέρα Κρούσκα. Τα σκηνικά – κοστούμια είναι της Χριστίνας Κωστέα. Παίζουν επίσης: Αγάπη Παπαθανασιάδου και Ορνέλλα Λούτη. Φωτογραφίες Κική Παπαδοπούλου. Διαβάστε το άρθρο »
«Inside Llewyn Davis» των Ίθαν και Τζόελ Κοέν
Η αφήγηση ξεδιπλώνει την ιστορία ενός νεαρού καλλιτέχνη της φολκ μουσικής πάνω σε σταυροδρόμι, στο πλαίσιο του μουσικού σύμπαντος του Γκρίνουιτς Βίλατζ, του 1961. Μελαγχολικός, δύστροπος, αυτοκαταστροφικός και αγενής ο Λιούιν Ντέιβις, με συγκρουσιακή σχέση με την επιτυχία… Αυτές είναι οι χοντρές πινελιές του αστείου και συγκινητικού πορτρέτου ενός «αποτυχημένου» – χωρίς εκπτώσεις και χωρίς καριέρα – μουσικού που – όπως λέγεται – ανήκει στην πιο εύθραυστη και όμορφη κατηγορία των χαρακτήρων των αδελφών Κοέν. Για πολλούς θεωρείται η «καλύτερη» ταινία των αδελφών Ίθαν και Τζόελ Κοέν
«Οδηγός Διαπλοκής» (American Hustle) του Ντέιβιντ Ο’ Ράσελ
Ή αλλιώς «εγχειρίδιο διαφθοράς» για όσους ενδιαφερομένους επιλέγουν να «φτιαχτούν» στον παράδεισο του υπαρκτού καπιταλισμού… Ιδού… οι Αμερικάνοι μόνοι τους τα λένε αλλά και μόνοι τους τα ακούνε… Χαριτωμένα διασκεδαστική η ταινία του Ντέιβιντ Ο’ Ράσελ, ολοκληρώνει το τρίπτυχο που ο σκηνοθέτης εγκαινίασε με το «FIGHTER» (2010) και συνεχίστηκε με το «ΟΔΗΓΟΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ» (2012). Χωρίς την παραμικρή πρωτοτυπία σε κάποια από τα επιμέρους συστατικά της, η ταινία εντυπωσιάζει για την μαεστρία στη χρήση της κινηματογραφικής γλώσσας που ο Ράσελ θέτει σε εφαρμογή ώστε να προβάλει με εμβληματική βαρύτητα, την ουσιώδη συνισταμένη του σινεμά του: Την υποκριτική αρτιότητα της ερμηνείας των πρωταγωνιστών του.
Οι τέσσερις πρωταγωνιστικοί χαρακτήρες, που δούλεψαν σε προηγούμενα φιλμ του σκηνοθέτη, παρέχουν από ομού στην ταινία, «στάτους» πολύ ανώτερο από το μέσο όρο του καθενός ξεχωριστά. Κάθε σκηνή στο «ΟΔΗΓΟΣ ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ» – όπου εφαρμόζονται αποτελεσματικές αφηγηματικές στρατηγικές όπως αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο με voice over, ελλειπτικοί χρόνοι που πηδούν σημαντικά γεγονότα που στη συνέχεια επανέρχονται με σύντομα flashback – υποστηρίζεται από πλήρη αξιοπιστία ώστε το «δράμα» και η «ειρωνεία» στις πιο διασκεδαστικές στιγμές, να προβάλλεται με εξαιρετική ένταση.
Αληθινή η ιστορία, μάλιστα Abscam επονομάστηκε η επιχείρηση του FBI κατά τη δεκαετία του ’70, που στόχο είχε την καταπολέμηση του οικονομικού εγκλήματος ως συνέπεια της πολιτικής διαφθοράς με αποτέλεσμα τη σύλληψη μελών του Κογκρέσου με τη βοήθεια ενός ζεύγους απατεώνων. Και για να μαθαίνουν τις τεχνικές οι επίδοξοι διαφθορείς αναφέρουμε ότι ομοσπονδιακοί πράκτορες συνεργάζονται με κακοποιούς και μαφιόζους, ιδρύοντας πλασματική εταιρεία για να δωροδοκεί τους εκλεγμένους πολιτικούς που θα υπερψήφιζαν πολιτικές αποφάσεις που θα εξυπηρετούσαν και θα διευκόλυναν τα κέρδη επιχειρηματιών…
Η αφήγηση του Ο’ Ράσελ αρνείται κάθε «ιστορικό» ρεαλισμό και βυθίζεται στο τούνελ του γκροτέσκο. Επιλέγει την υπερβολή στη χρήση των κοστουμιών και των αξεσουάρ (εκπληκτικής αξιοπιστίας το τσουλούφι του δημάρχου Κάρμινε) που χαρίζουν απίστευτη αυθεντικότητα στην αναπαραστατική απεικόνιση της δεκαετίας του ’70 και δίνει στους χαρακτήρες μια αύρα, στο «γλυκό κουσούρι» των ηρώων που έτσι γίνονται πολύ πιο ευάλωτοι, πολύ πιο ανθρώπινοι και πολύ πιο πειστικοί στα μάτια του κοινού. Απλά χαριτωμένη…
Παίζουν: Κρίστιαν Μπέιλ, Έιμι Άνταμς, Μπράντλεϊ Κούπερ, Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Τζένιφερ Λόρενς, κ.α.
Παραγωγή: ΗΠΑ (2013)
«Ρενουάρ» (Renoir) του Ζίλ Μπουρντός
Η ταινία του Ζιλ Μπουρντός, θραύσμα βιογραφίας για τους διάσημους Ρενουάρ – πατέρα και τον γιο, παραπέμπει περισσότερο στους πίνακες του πατέρα, ιμπρεσιονιστή Πιέρ Ογκίστ που εκθειάστηκε για τις αισθησιακές απεικονίσεις νεαρών γυναικών, παρά στις ταινίες του γιου του Ζαν. Ο Μπουρντός μιλά χωρίς άλλο, για δυο γενιές Ρενουάρ που διανύουν μια καθοριστική περίοδο. Πριν ο 75χρονος ζωγράφος βάλει οριστικά στο ράφι τα πινέλα του και αποχωρήσει και πριν, ο Ζαν Ρενουάρ, πάρει αποφάσεις που θα τον κάνουν έναν από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες στην ιστορία του κινηματογράφου. Και ενώ ο Μπουρντός υπαινίσσεται μια ενδιαφέρουσα μεταβατική περίοδο, η αφήγησή του, δεν αντέχει να αναπτύξει σχέσεις μ’ αυτή. Ο Μπουρντός ισχυρίζεται ότι κάτι σημαντικό συντελέστηκε το καλοκαίρι του 1915 και στον πυρήνα αυτού του σημαντικού, τοποθετεί την 15χρονη, κοκκινομάλλα Αντρέ…
…που ξεφυτρώνει από το πουθενά ένα καλοκαιρινό απομεσήμερο του 1915, ενώ η οσμή του μεγάλου πολέμου κατηφορίζει προς τη γαλλική Ριβιέρα. Ο ήλιος φωτίζει τα μαλλιά της και το πορτοκαλί της ρούχο αντανακλά στα μάγουλά της. Εκείνη ξεπεζεύει από το ποδήλατο και περνά την ψηλή καγκελόπορτα (χωρίς να την ξανακλείσει πίσω της) που οδηγεί στην καταπράσινη όαση του κτήματος του Ρενουάρ, στην Κυανή Ακτή. Η Αντρέ ζητά δουλειά σα μοντέλο του ζωγράφου που ζει βιδωμένος, λόγω δύστροπων ρευματισμών, σε αναπηρική πολυθρόνα και, μόλις και μετά βίας κρατά τα πινέλα με τα οποία απεικονίζει τον κόσμο όπως θα έπρεπε να είναι… Ο Ρενουάρ αυτοπροσδιορίζεται εργάτης της τέχνης (φτιάχνει κάτι απτό που μένει) και όχι καλλιτέχνης (αυτό δεν είναι επάγγελμα!) και αρνείται να βάψει τον κόσμο μαύρο. Για τον μεγάλο ιμπρεσιονιστή δεν είναι το σχέδιο, αλλά το χρώμα που μετράει και η δομή της πινελιάς, όταν η μια μπαίνει μέσα στην άλλη…
Πληθώρα γυναικείων μοντέλων έχει περάσει το κατώφλι του ατελιέ. Κάθε καινούργιο μοντέλο φέρνει καινούργια έμπνευση, φέρνει την αναγέννηση εμφυσώντας ζωή στο γηραιό ζωγράφο… Αυτό το βλέπουμε πλάνο το πλάνο, το ένα ωραιότερο από το άλλο με την κοκκινομάλλα όλο και με λιγότερα ρούχα και περισσότερο μυστικισμό. Η ομορφιά είναι η νιότη, ποιος μπορεί να το αρνηθεί αυτό; Όμως συχνά όταν ο 75χρονος Ρενουάρ εκθειάζει το δέρμα, το στήθος και τις θηλές της νεαρής ακούγεται τουλάχιστον σαν γεροντική άνοια που ίσως αγγίζει όρια παιδοφιλίας…
Κάπως έτσι πορεύεται η χαμηλών τόνων αφήγηση, στη νηνεμία της Προβηγκίας και τα χρωματιστά λαχταριστά λαχανικά. Με σταθερό φόντο τον πόλεμο και την επιδείνωση της αρρώστιας του ζωγράφου που σπρώχνει τη σάρκα σε αποσύνθεση, η ταινία κερδίζει ενδιαφέρον όσο μεταβάλλεται σε πιο σύνθετη. Η διάσταση αυτή ξεκινά από την επιστροφή του γιου Ρενουάρ, με αναρρωτική άδεια, από το μέτωπο και την ερωτική του συνάντηση – μέσα στο πράσινο και τις παλέτες – με την λαβωμένη ατομίστρια Αντρέ που τα θέλει «όλα ή τίποτα». Τη φρίκη του μεγάλου πολέμου βίωσε ο Ζαν με πλήρη συνείδηση και γνώση την οποία μετουσίωσε με ανεξίτηλα αισθήματα συλλογικότητας και αλληλεγγύης σε καλλιτεχνικό έργο, αρκετά χρόνια αργότερα. Αποτέλεσμα, το στρατευμένο αριστούργημα του γαλλικού ποιητικού ρεαλισμού «ΜΕΓΑΛΗ ΧΙΜΑΙΡΑ» (1937) που σπαρταρά από αλήθεια και δύναμη ακόμα και σήμερα.
Στην ταινία «ΡΕΝΟΥΑΡ» δεν συμβαίνουν πολλά ενώ τα περισσότερα, περνούν ασχολίαστα. Ένα από τα δομικά προβλήματα συνίσταται στο ότι ο Μπουρντός δεν σκιαγραφεί το πορτρέτο της κοπέλας «που η ταινία του έχει ανάγκη». Δεν υπάρχει καμιά βαρύτητα σε αυτήν πέρα από τις ποικίλες πόζες που τη βλέπουμε να εκθέτει αυτάρεσκα το όμορφο, φρέσκο σώμα της που, μολονότι «εμπνέει» όλους τους αρσενικούς του κτήματος, δεν είναι ικανό να την κατοχυρώσει ως πιο σημαντική από ένα έπιπλο. Και είναι κρίμα, γιατί βλέπουμε πώς ο σκηνοθέτης ψαχουλεύει για πιο ενδιαφέρουσες κρυφές πτυχές. Αντιθέσεις βέβαια ανάμεσα σε πατέρα και γιο αναφύονται αλλά δεν είναι ποτέ ουσιαστικές. Η αφήγηση γλιστρά ήσυχα, προκλητικά επιφανειακή και στερεοτυπική, σα φελλός στην επιφάνεια από το μοντέλο μέχρι τη δημιουργική ευφυΐα.
Παίζουν: Μισέλ Μπουκέ, Κρίστα Τερέ, Βενσάν Ροτιέρ, Ρομάν Μπορινζέ, κ.α.
Παραγωγή: ΓΑΛΛΙΑ (2012)
«Cuban Story» του Βίκτορ Πάλεν
Ακριβοθώρητο – αφού προβλήθηκε μια και μοναδική φορά στη Μόσχα και μετά… «χάθηκε»- το διάρκειας 50 λεπτών ντοκιμαντέρ από το 1959 για τις, κυριολεκτικά, πρώτες στιγμές της επανάστασης στην Κούβα. Σαράντα χρόνια αργότερα, το 2000, ήταν η Μύρα Παλέν – κόρη του παραγωγού και σκηνοθέτη της ταινίας Βικτόρ Παλέν – που το ανακάλυψε. Το σπάνιο οπτικό υλικό του ντοκιμαντέρ, που ακόμα και ο διευθυντής του Εθνικού Αρχείου Κούβας δήλωσε ότι δεν είχε ξαναδεί, ασκεί μια γοητεία απίστευτης δυναμικής που σαν ανεμοστρόβιλος παρασέρνει το σημερινό θεατή στη δίνη του ενθουσιασμού και της αισιοδοξίας, της ζάλης της μεγάλης λαϊκής νίκης του τότε! Ωστόσο… ας μην υπερεκτιμούμε το άριστο αυτό ντοκιμαντέρ και καλλιεργούμε ίσως προσδοκίες για κάτι βαθύτερο από αυτό που πραγματικά είναι: απλή παράθεση «σπαρταριστού» ιστορικού υλικού…
Ο χολιγουντιανός, αυστραλιανής καταγωγής, σούπερ σταρ Έρολ Φλιν – που στο λυκόφως της καριέρας του βρισκόταν συχνά στην Κούβα της «αμαρτωλής διασκέδασης» – προλογίζει το φιλμ «εισάγοντας» στο αμερικάνικο κοινό τον Φιντέλ Κάστρο κι εξηγώντας, ότι η επανάσταση ήρθε σαν αναπόφευκτο αποτέλεσμα της κοινωνικής αδικίας… Ο ίδιος κάνει και το κλείσιμο. «Περιμένουμε να δούμε τη συνέχεια…» λέει με πνεύμα ανεκτικής σύγχυσης! Αυτή η αρχική ανοχή, μετατράπηκε πάραυτα σε λυσσαλέο μίσος όταν η επανάσταση εμπέδωσε το σοσιαλιστικό της χαρακτήρα… Ο Φλιν συνάντησε το 1956 στην Αβάνα τον κοσμοπολίτη Παλέν όπου αργότερα άνοιξαν μαζί έναν κινηματογράφο. Πήραν γρήγορα θέση υπέρ του Φιντέλ και πάνω στη δυναμική της επανάστασης στρώθηκαν να φτιάξουν την ταινία τεκμηρίωσης «CUBAN STORY» που διακινεί στην Ελλάδα η New Star και προβάλλεται μαζί με το ντοκιμαντέρ του Στέφεν Κρίσμαν «Ο ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΙ ΣΤΗΝ ΚΟΥΒΑ» (2005), με τη συμμετοχή της εγγονής του συγγραφέα Μάριελ Χέμινγουεϊ! Στο Τιτάνια και τοΑλεξάνδρα…
Θεατρική Παράσταση Π.Α.ΜΕ. Εκπαιδευτικών στον Πειραιά
Το ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών Πειραιά καλεί στην παρακολούθηση της θεατρικής παράστασης «Τρόμος και αθλιότητα του Γ΄Ράιχ» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Παπακωνσταντίνου, σήμερα Σάββατο 14 Δεκέμβρη στις 5.30 μ.μ. Η παράσταση θα πραγματοποιηθεί συμβολικά στο κτίριο της Ιωνιδείου, της «Σχολής Μέσης Εκπαίδευσης Πειραιά», όπως ονομαζόταν παλιότερα, τιμώντας τη μνήμη των ΕΑΜιτών καθηγητών Γιώργου Κότσιρα μαθηματικού, Οικονόμου μουσικού και Κώστα Σγούρου, φιλόλογου, καθώς και των ΕΠΟΝιτών μαθητών της Σχολής Ι.Μονά, Δ.Καλπάκα, Α.Καρβέλο, Γ. Βοΐλα, που έπεσαν ηρωικά στον αγώνα ενάντια στο ναζισμό.
