Το 1921 η απεργία της ομοσπονδίας ηλεκτροκίνησης οδήγησε σε επιστράτευση την οποία οι απεργοί αρνήθηκαν και καταδικάστηκαν σε 8 χρόνια φυλάκισης στην Ακροναυπλία. Διαβάστε το άρθρο »
Άρθρα στην κατηγορία Ιστορία συνδικαλισμού
Γνώριζες ότι!
Οι «χιονονιφάδες» είναι ενα φαινόμενο που εμφανίστηκε με την ανατροπή του σοσιαλισμού στην Σοβιετική Ενωση. Διαβάστε το άρθρο »
Η περίπτωση των Ελλήνων μεταναστών στη Γερμανία Σύντομη αναφορά στα 55 χρόνια από την επίσημη έναρξη της μετανάστευσης στη Γερμανία
Σε μία από τις διαφημίσεις που κυκλοφορούν αυτές τις μέρες στο διαδίκτυο, ζητούνται Ελληνες εργάτες για την Ελβετία. Διαβάστε το άρθρο »
9ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ – ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1976 Οι οικοδόμοι νοικοκύρηδες στο σπίτι τους
«ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΤΩΝ 250.000 ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ: Να φύγουν οι εργατοκάπηλοι από την Ομοσπονδία!
Οχι στον κυβερνητικό συνδικαλισμό! Εξω από τα συνδικάτα οι χουντικοί εργατοκάπηλοι! Εμπρός για ενωμένο ταξικό μαζικό συνδικαλιστικό κίνημα! Ζήτω η αγωνιστική ενότητα και η πάλη των οικοδόμων και όλης της εργατικής τάξης! Αγώνας για μια καλύτερη ζωή!»
Ετσι ξεκινά το ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» στις 8 Αυγούστου 1976, μέρα έναρξης του 9ο Συνεδρίου της Ομοσπονδίας Οικοδόμων Ελλάδας. Αν και στις εκλογές που έχουν ολοκληρωθεί στα σωματεία η συντριπτική επικράτηση των ταξικών δυνάμεων της ΕΣΑΚ (που στο συνέδριο στηρίζει το ψηφοδέλτιο του Πανοικοδομικού Ενωτικού Δημοκρατικού Συνδυασμού – ΠΕΔΣ) είναι γεγονός, οι μεθοδεύσεις των δυνάμεων του χουντικού Λυκιαρδόπουλου (που βρέθηκε στη διοίκηση μετά τη διαγραφή των μαζικών συνδικάτων του κλάδου και την «εμφάνιση» σωματείων – σφραγίδων) αλλά και η στάση διαφόρων διασπαστών (οπορτουνιστών, σοσιαλδημοκρατών κτλ.) δεν αφήνουν περιθώρια για υποχώρηση της επαγρύπνησης. Οι «παραιτήσεις» μελών της Εφορευτικής Επιτροπής στην αρχή της χρονιάς, οι προτάσεις για ψήφιση διά αντιπροσώπων, το καταστατικό που έχει συνταχθεί επί χούντας, ο κρατικός αυταρχισμός (την ίδια τη μέρα του συνεδρίου ήταν έντονες οι φήμες για επέμβαση της αστυνομίας), οι απανωτές νοθείες, επιβάλλουν την επιφυλακή κάθε οικοδόμου.
Πλημμύρα τα προβλήματα
«Αμα τα μαλλιά σου είναι ψαρά πας για θάνατο… Δε σε παίρνουν στη δουλιά…» «Αμα γυρνάς σπίτι σου θέλεις πρέσα να ισιώσεις το κορμί σου… Κι όταν περάσουν τα χρόνια σε κοιτούν και στα δόντια…» (1)Στο πολυήμερο αφιέρωμα που δημοσιεύει ο «Ρ» απ’ τις 30/7/1976, καταγράφονται οι συνθήκες ζωής και δουλιάς μέσα στις οποίες οι οικοδόμοι φτάνουν στο πρώτο συνέδριο μετά τη χούντα. «Κτίζουν παλάτια και μένουν σε τρώγλες… Δουλεύουν πάνω στη σκαλωσιά κόντρα στον άνεμο, στη βροχή, στις θύελλες, στο λιοπύρι…»
Χιλιάδες εργάτες στις κατασκευές σκοτώνονται και σακατεύονται κάθε χρόνο σε «ατυχήματα». Μόνο το 1972, από τα 48.000 «ατυχήματα» που καταγράφονται για όλους τους κλάδους, τα 10.000 αφορούν οικοδόμους. Υπερδιπλάσια δηλαδή από τα αντίστοιχα του 1967, όταν ήταν 4.500 σε σύνολο 46.093 (2).
«Η ανεργία… παραμένει το πρόβλημα που μαστίζει τους οικοδόμους για 7-8 μήνες το χρόνο… Δεκάδες χρόνια τώρα, κυβέρνηση και εργοδότες εμπαίζουν τους εργατοτεχνίτες του κλάδου αυτού, πάνω στο ζήτημα της άμεσης επικόλλησης των ενσήμων και των δωροσήμων…. Η επέκταση του ΙΚΑ σε ορισμένες περιοχές δεν έγινε παρά την απαίτηση των οικοδόμων και των άλλων εργαζομένων…» (3)
«Τώρα ανοίγεται η προοπτική…»
Απέναντι σ’ όλ’ αυτά, οι οικοδόμοι παίρνουν καθαρή θέση. Το συνέδριο αναδεικνύει τον ΠΕΔΣ σε πρώτη δύναμη, συγκεντρώνοντας το 44% των ψήφων. «Δευτέρα 9 Αυγούστου 1976. Απόγευμα, στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά… παρατεταμένα χειροκροτήματα και η κραυγή: «Νικήσαμε, ΕΣΑΚ, ΕΣΑΚ!» μας κάνουν να τρέξουμε στο διάδρομο… Ολοι χορεύουν, χειροκροτούν, αγκαλιάζονται, φιλιούνται και ζητωκραυγάζουν. Ο κυβερνητικός συνδικαλισμός δέχτηκε μεγάλο πλήγμα… Η εργατιά αλληλοσυγχαίρεται για τη νίκη και πηγαίνει προς την έξοδο με τάξη…
Ενας εβδομηντάρης μας λέει: «40 χρόνια παλεύαμε. 40 χρόνια περιμέναμε αυτήν τη στιγμή…» Ρωτάμε τους συνδικαλιστές της ΕΣΑΚ που ήταν δίπλα μας πώς αισθάνονται μετά τη νίκη και η απάντηση έρχεται από πολλές πλευρές: «Δε νίκησε η ΕΣΑΚ, νίκησε η εργατική τάξη. Τώρα ξανοίγονται οι προοπτικές για μια Ομοσπονδία που θα προχωρήσει στην εξέταση και λύση των προβλημάτων μας σε βάση ταξική. Ο κυβερνητικός συνδικαλισμός συντρίφτηκε από τον ταξικό συνδικαλισμό» (4).
Τι είναι το Π.Α.ΜΕ.
Το Π .Α.ΜΕ. (Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο) είναι Συνδικαλιστικό Μέτωπο. Είναι ανοιχτό, δημοκρατικό, ενωτικό και επιδιώκει να έχει στις γραμμές του τις πιο ζωντανές, αγωνιστικές δυνάμεις του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Έχει πανελλαδικά χαρακτηριστικά και ρίχνει το βάρος του σε όλους, χωρίς εξαίρεση, τους χώρους και τους κλάδους παραγωγής, του Ιδιωτικού και Δημόσιου τομέα.
Ιδρύθηκε στις 3 Απρίλη 1999, από την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη που έγινε στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, με τη συμμετοχή 230 πρωτοβάθμιων Σωματείων, 18 κλαδικών και περιφερειακών οργανώσεων και 2.500 εκλεγμένων συνδικαλιστών.
Από το 1999 ως το 2008 έχει πραγματοποιήσει τρεις (3) Πανελλαδικές Συνδιασκέψεις.
Στο ΠΑΜΕ συμμετέχουν τα πιο δραστήρια Συνδικάτα της Ελλάδας. Είναι εκείνες οι οργανώσεις που ακολουθούν τον ταξικό αγώνα και αγωνίζονται για να σταματήσει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Το ΠΑΜΕ, από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα, διαφύλαξε τον χαρακτήρα του σαν ένα ενιαίο, ταξικό συνδικαλιστικό μέτωπο, που συνενώνει αγωνιστές με διαφορετικές αφετηρίες, με διαφορετικές ιδεολογίες και πολιτικές διαδρομές.
Κοινή συμφωνία αυτών των δυνάμεων είναι να ακολουθούν τη γραμμή του Αγώνα, απέναντι στο κεφάλαιο, την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Κυβέρνηση. Να είναι αντίπαλοι στον Ιμπεριαλισμό και στους πολέμους του.
Στο ΠΑΜΕ συμμετέχουν κλαδικές Ομοσπονδίες εργατών, υπαλλήλων και συνταξιούχων, Εργατικά Κέντρα, πρωτοβάθμια Σωματεία, εκλεγμένα συνδικαλιστικά στελέχη, Επιτροπές Αγώνα εργατοϋπαλλήλων και Συντονιστικές Επιτροπές.
Η πάλη για τα συμφέροντα των εργαζομένων συνδέεται άμεσα με την ισχυροποίηση του μετώπου κατά του εργοδοτικού – κυβερνητικού συνδικαλισμού, κατά των πλειοψηφιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.
Η διαφορά του ταξικού κινήματος με αυτές τις δυνάμεις δεν περιορίζεται στην μια ή την άλλη μορφή πάλης, στο ένα ή στο άλλο αίτημα. Βρίσκεται στην βασική κατεύθυνση, στο συνολικό πλαίσιο που κινούνται.
Αυτές οι δυνάμεις στηρίζουν το εκμεταλλευτικό σύστημα και το υπερασπίζονται. Στηρίζουν ενεργητικά τη στρατηγική του κεφαλαίου και την αντιλαϊκή πολιτική. Κινούνται με βάση τα κριτήρια της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, τοποθετούνται υπέρ της «αντοχής της οικονομίας». Γι΄ αυτό αρνούνται και καταπολεμούν την ταξική πάλη, επιλέγοντας το δρόμο της ταξικής συνεργασίας, των κοινωνικών διαλόγων.
Δεν μπορούν να εκπροσωπήσουν την Εργατική Τάξη, εκπροσωπούν τα αντίπαλα συμφέροντα. Και από αυτή τη σκοπιά συμμετέχουν, με ελιγμούς, με προσχήματα, στο σχέδιο προώθησης των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων με τις ιδιωτικοποιήσεις, τις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, στην κοινωνική ασφάλιση, στο εισόδημα των εργαζομένων.
Κάτω από την πίεση του ταξικού κινήματος και των εργαζομένων, αλλά και για διάφορες σκοπιμότητες, παίρνουν αποφάσεις για κάποιες κινητοποιήσεις, αλλά δεν δίνουν πεντάρα για την προετοιμασία τους, αφορίζουν τον συντονισμό των εργαζομένων, τα αιτήματά τους δεν αμφισβητούν, δεν συγκρούονται με την κυρίαρχη πολιτική – δεν έχουν σχέση με τις ανάγκες της Εργατικής Τάξης.
Το ΠΑΜΕ παλεύει αταλάντευτα για την Ενότητα της Εργατικής Τάξης. Επιδιώκει τη συγκέντρωση και την κινητοποίηση περισσότερων εργατών, εργατριών, νέων εργαζόμενων, σε ταξική – αγωνιστική κατεύθυνση, σε σύγκρουση με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, τους πολιτικούς και συνδικαλιστικούς εκπροσώπους του, την αντιλαϊκή πολιτική. Επιδιώκει την κοινή συντονισμένη πάλη των εργαζομένων στον ιδιωτικό, το δημόσιο τομέα, τις πρώην ΔΕΚΟ. Την κοινή πάλη ανάμεσα στους Έλληνες και τους μετανάστες. Σε αυτό το έδαφος, στο έδαφος της ταξικής πάλης, του αγώνα για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, μπορεί να ενισχυθεί η ενότητα της Εργατικής Τάξης. Η ενότητα για την οποία μιλάει ο εργοδοτικός – κυβερνητικός συνδικαλισμός είναι ενότητα στην υποταγή, στην αποδοχή της στρατηγικής των αντιπάλων της Εργατικής Τάξης, είναι καρικατούρα της ενότητας.
Το ΠΑΜΕ βασίζεται στις αρχές του προλεταριακού διεθνισμού και της αλληλεγγύης. Σήμερα, σε συνθήκες προσωρινής κυριαρχίας των ιμπεριαλιστών, η ανάγκη για Συντονισμό και Κοινή Δράση με αντίστοιχα κινήματα άλλων χωρών, είναι μεγάλη.
Οι δυνάμεις του κεφαλαίου, της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού, συντονίζονται μέσα από τους μηχανισμούς της Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ) και της ITUC. Οι οργανώσεις αυτές αποτελούν μηχανισμούς και συνεργάτες του καπιταλιστικού συστήματος.
Απέναντι στην κατάσταση αυτή, το ΠΑΜΕ συμμετέχει δραστήρια στις προσπάθειες για την ανασυγκρότηση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος στην Ευρώπη. Μαζί με άλλους αγωνιστές συνδικαλιστές έχουμε διοργανώσει με επιτυχία Ευρωπαϊκές συνδικαλιστικές συναντήσεις στην Τουρκία, στην Ελλάδα, στην Γαλλία, στην Ιταλία και αλλού. Θα συνεχίσουμε αυτές τις προσπάθειες, γιατί πιστεύουμε ότι η κατάσταση στην Ευρώπη επηρεάζει αρνητικά ολόκληρο τον κόσμο. Οι δυσκολίες στο συνδικαλιστικό κίνημα της Ευρώπης, δεν έχουν να αντιμετωπίσουν μόνο τους καπιταλιστές και τις κυβερνήσεις. Έχουν να αντιμετωπίσουν και το βρώμικο ρόλο που παίζουν μερικές ηγετικές ομάδες της CGT Γαλλίας και CCOO της Ισπανίας.
Το ΠΑΜΕ από το 2000 είναι μέλος της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας (ΠΣΟ) που μετά το 15ο συνέδριό της, έχει αρχίσει βήμα – βήμα πορεία ισχυροποίησης
To ΠΑΜΕ στο Διεθνές Συνέδριο της ΠΣΟ ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις
Το ΠΑΜΕ συμμετείχε στο Διεθνές Συνέδριο της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας με θέμα «Τα εμπάργκο, οι ναυτικοί αποκλεισμοί και οι κυρώσεις των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ και οι επιπτώσεις τους στους εργαζόμενους» που πραγματοποιήθηκε στις 1-2 Ιούνη στις Βρυξέλλες.
Στο Συνέδριο συμμετείχαν συνδικαλιστές από πολλές χώρες που αντιμετωπίζουν την επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού, όπως οι Κούβα, Βενεζουέλα, Συρία, Κύπρος, Ανατολική Ουκρανία, Λετονία, Σουδάν, Σερβία και άλλες χώρες, μεταφέροντας την πείρα, τα βιώματα και τους αγώνες των εργαζομένων και των Συνδικάτων τους, στην καθημερινή τους πάλη ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.
Οι εκπρόσωποι του ΠΑΜΕ κατήγγειλαν τη διαχρονική στήριξη των ελληνικών κυβερνήσεων στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, στήριξη που συνεχίζεται και με τη νέα κυβέρνηση. Επίσης ανέδειξαν την ανάγκη να δυναμώσει η έκφραση αλληλεγγύης στους λαούς που αγωνίζονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό.
Το Συνέδριο κατέληξε σε κοινό ψήφισμα που απαιτεί τον τερματισμό των εμπάργκο και των κυρώσεων, τις επιπτώσεις των οποίων πληρώνουν οι λαοί και στηρίζει το δικαίωμα κάθε λαού να επιλέγει ο ίδιος το μέλλον του. Το ψήφισμα κατατέθηκε στον πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Με τη βιομηχανική ανάπτυξη, την αύξηση και τη συγκέντρωση της εργατικής τάξης και τη διάδοση των σοσιαλιστικών ιδεών, έγινε ανάγκη η οργανωμένη έκφραση των εργαζομένων. Το 1918 με πρωτοβουλία του Εργατικού κέντρου Θεσσαλονίκης και υπό την καθοδήγηση της φεντερασιόν, ξεκίνησε η προετοιμασία για την ίδρυση κεντρικού συνδικαλιστικού οργάνου.
Το συνέδριο ξεκίνησε αρχικά στην Αθήνα και συνεχίστηκε στον Πειραιά (3-10 Νοέμβρη) με την αντιπαράθεση δύο γραμμών, την ταξική, με ηγέτη τον Μπεναρόγια, τους καπνεργάτες, τυπογράφους κ.α. και την φιλοβενιζελική, φιλοκυβερνητική (ρεφορμιστική) από τα εργατικά κέντρα Αθηνών και Πειραιά. Στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης τέθηκαν τρία κεντρικά ζητήματα. Διαβάστε το άρθρο »
