Επτά συνολικά οι πρεμιέρες αυτής της βδομάδας κι ανάμεσά τους δύο ελληνικές παραγωγές. «Σύμπτωμα» (2015) του Αγγελου Φραντζή και «The Republic» (2015) του Δημήτρη Τζέζα. Στην ταινία «Τέλος διαδρομής» (End of the tour) δε θα αναφερθούμε καν, γιατί η εταιρεία επέλεξε ως μέρα δημοσιογραφικής προβολής της τη μέρα της απεργίας. Εμείς απεργοσπάστες δε θα γίνουμε…

Κατά τ’ άλλα, στην «Αλκυονίδα» ξεκινά απόψε μεγάλο αφιέρωμα στο γαλλικό σινεμά. «Θησαυροί του γαλλικού κινηματογράφου» ο τίτλος του αφιερώματος με ημερήσιο εισιτήριο 5 ευρώ. Στο πλαίσιο του αφιερώματος προβάλλονται 20 σημαντικές ταινίες, εν είδει «ποτ πουρί» ρευμάτων κι εποχών. Προτείνουμε ασυζητητί – εάν δεν τις έχετε ήδη δει – την «Αταλάντη» (1934) του Ζαν Βιγκό και τη «Σκύλα» (1931) του Ζαν Ρενουάρ, ταινίες της δεκαετίας του ’30, που χρονολογικά εντάσσονται στον περίφημο «γαλλικό ποιητικό ρεαλισμό», που εμφανίζεται δειλά στις αρχές του ’30, γιγαντώνεται γύρω στο ’34 – ’35 ως αντανάκλαση της λαϊκής ελπίδας που πίστεψε κι εναπόθεσε την τύχη της στο Λαϊκό Μέτωπο και αργοπεθαίνει 2-3 χρόνια αργότερα, πνιγμένο στην απογοήτευση της αποκάλυψης του πραγματικού προσώπου της «αριστερής», σοσιαλιστικής κυβέρνησης, όταν αυτή κλείνει τα σύνορα στους δημοκρατικούς του Ισπανικού Εμφυλίου και ρίχνει τους Γάλλους κομμουνιστές ηγέτες στη φυλακή…

Πρεμιέρα απόψε κάνει η έβδομη ταινία του Γάλλου Ζακ Οντιάρ «Dheepan: Ο άνθρωπος χωρίς πατρίδα» (Dheepan), που τον περασμένο Μάη βραβεύτηκε με το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών. Δεν είναι η πιο δυνατή ταινία του Οντιάρ, δεν πείθει ιδιαίτερα, μια που αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην καθαρή μυθοπλασία και τον κοινωνικό ρεαλισμό, δημιουργώντας παρεξηγήσεις, θεωρήθηκε όμως επίκαιρη λόγω της κινητικότητας των προσφυγικών ρευμάτων. Μια οικογένεια «ταμίλ» προσπαθεί να επιζήσει σ’ ένα γκέτο του Παρισιού. Ο ήρωας της ιστορίας (μη επαγγελματίας ηθοποιός), πρώην παιδί – στρατιώτης στη Σρι Λάνκα, είναι γενναίος άνθρωπος που έχει δει πολλά. Έφυγε από τον Εμφύλιο και τις διώξεις με πλαστά χαρτιά και «δανεική» οικογένεια, τριών αγνώστων μεταξύ τους. Η Γαλλία τούς υιοθετεί ως οικογένεια και τους στέλνει να μείνουν σε ένα σάπιο προάστιο. Ο άνδρας δουλεύει φύλακας, η γυναίκα φροντίζει έναν άρρωστο και η «κόρη», καίτοι μεγάλη, πηγαίνει στην πρώτη τάξη του σχολείου, ενώ η ύπαρξή τους ελέγχεται από ένα είδος τοπικής μαφίας που εξαπολύει επιθέσεις και προκλήσεις. Η ταινία, που αναμειγνύει διαφορετικά είδη, βρίσκεται στο όριο κοινωνικού χρονικού, αισθηματικού μελοδράματος και θρίλερ. Το πλέγμα της φτωχό, η μυθοπλασία αναιρεί τη δυναμική ως προς το πολιτικό της στοιχείο, ενώ η συμπονετική ματιά του, προβλέψιμου εδώ, σκηνοθέτη πάνω στους άθλιους της γης μάλλον καταπραΰνει τις συνειδήσεις των «δυτικών»… (Δείτε εδώ το Trailer).

Τέλος, πρεμιέρα έχει και η ταινία animation για την προσχολική ηλικία και χωρίς διαλόγους «Τοσοδούλικα: Η κοιλάδα των χαμένων μερμηγκιών» (2013) (Minuscule: La vallee des fourmis perdues) των Τομάς Σζάμπο και Ελέν Ζιρό… (Δείτε εδώ το Trailer).

Κριτική: Τζία Γιοβάνη

Λάθος τίτλος για την αριστουργηματική βελγική ταινία «Μήπως είσαι ο τύπος μου;» (2015) του Λουκάς Μπελβό που έκανε πρεμιέρα χθες. Γιατί από πρεμιέρες αυτή τη βδομάδα άπειρες, ποικίλες αλλά τίποτα το εξαιρετικό – εκτός από τις ταινίες που αναφερόμαστε διεξοδικότερα. Από επανεκδόσεις πολλές, καλές, κλασικές. Στο σκηνικό προστίθεται και το αμφιλεγόμενο ρεπερτόριο από τις «Νύχτες Πρεμιέρας»…

Σε ότι αφορά τις πρεμιέρες, από την Τουρκία έρχεται «Το Αρνάκι» (Κuzu – 2014), η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία του πολυσχιδούς Τούρκου σκηνοθέτη Κουτλούγ Αταμάν. Διακριτική και ταυτόχρονα κυνική κοινωνικοπολιτική κωμωδία με συγκροτημένο σενάριο και σουσπάνς για ένα αρνί που χρειάζεται μια πάμφτωχη οικογένεια της Ανατολίας για το γιορτινό τραπέζι της περιτομής του μικρού της γιου. Μη έχοντας λεφτά να το αγοράσει, βάζει μπρος όλα τα θεμιτά και αθέμιτα μέσα… (Δείτε εδώ το Trailer).

Από την Ισλανδία έρχεται ο σκηνοθέτης Μπαλτάσαρ Κορμάκουρ αλλά πήγε στο Χόλιγουντ και τη μια δαμάζει παγωμένα κύματα, την άλλη παγωμένες βουνοκορφές. Το καλοφτιαγμένο αλλά χωρίς ψυχή «Έβερεστ» (Everest – 2015), φιλμ καταστροφής σε 3D, λίγο θρίλερ, πολύ μελό, στερεοτυπικό, προβλέψιμο και επικεντρωμένο σε πολύ πρόχειρους δραματουργικούς μηχανισμούς, βαφτίστηκε στη φετινή Μόστρα της Βενετίας και βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Το 1996 εταιρείες ανταγωνίζονται να «φέρουν» ερασιτέχνες στην κορυφή του Έβερεστ, πολλοί δεν είναι προετοιμασμένοι για το τι τους περιμένει. Έτσι αποστολή ορειβατών συναντήθηκε στις παγωμένες κορυφές του όρους του Νεπάλ με θανατηφόρα χιονοθύελλα και ηττήθηκε, αφήνοντας πίσω της 10 νεκρούς… Ανιαρό, ακατανόητο το γιατί μιας τέτοιας επιμονής για την κορυφή… (Δείτε εδώ το Trailer).

Βαρετό, σε αποκοιμίζει κάποιες στιγμές, το «Life» (2015) του Αντον Κορμπίν για έναν νεαρό φωτογράφο του γνωστού ομώνυμου αμερικάνικου περιοδικού, που ποντάρει στον ανερχόμενο κινηματογραφικό αστέρα Τζέιμς Ντιν την περίοδο μεταξύ της πρεμιέρας του «Ανατολικά της Εδέμ» (1955) του Ηλία Καζάν και λίγο πριν την έναρξη των γυρισμάτων της τελευταίας ταινίας του Τζέιμς Ντιν «Επαναστάτης χωρίς αιτία» (1956) του Νίκολας Ρέι που τον κατέστησε θρύλο και που, με την ολοκλήρωσή της ήρθε το θανατηφόρο αυτοκινητικό δυστύχημα του νεαρού πρωταγωνιστή. (Δείτε εδώ το Trailer).

Για το τέλος αφήσαμε την περιπέτεια διαστήματος «Διάσωση» (The Martian – 2015) του Ρίντλεϊ Σκοτ, σε 3D και με πολύ ντίσκο μουσική ανάμεσα στις σκηνές. 6 αστροναύτες στον πλανήτη Άρη, ετοιμάζονται να επιστρέψουν στη Γη γιατί αναμένεται τεράστια καταιγίδα άμμου. Μέσα στην αναμπουμπούλα, ένας αστροναύτης χάνεται, αλλά λόγω κινδύνου για τη ζωή όλων, ο αρχηγός της αποστολής να θεωρηθεί ο χαμένος, πεθαμένος… Αυτός όμως ζει, κάνει αγώνα επιβίωσης και ψάχνει τρόπο να ειδοποιήσει τη Γη ότι είναι ζωντανός… (Δείτε εδώ το Trailer).

Κριτική: Τζία Γιοβάνη

Επαναλαμβανόμενο το μοντέλο. Σαβούρα με διακυμάνσεις οι πρεμιέρες, αξιοσημείωτες οι επαναλήψεις. Ίσως να ‘ναι φυσικό, δυο – τρεις μέρες πριν τις εκλογές… Έτσι, στην αμερικάνικη ταινία τρόμου «Βατικανό: Απόρρητοι φάκελοι» (The Vatican Tapes – 2015) σε σκηνοθεσία Μαρκ Νεβελντίν, ο θεατής ανατριχιάζει από ανία… Τα κλισέ, η άχρηστη και χιλιοειπωμένη ιστορία εξορκισμού – παράφραση στη νιοστή της ταινίας του Φρίντκιν – και το πνεύμα μετριότητας, την κάνει μάλλον να φέρνει σε κωμωδία παρά σε φαντασιακή ιστορία (Δείτε εδώ το trailer).

Όσο για την αμερικανοβρετανική, τρισδιάστατη συμπαραγωγή επιστημονικής φαντασίας «Ant-Man» 3D (2015) σε σκηνοθεσία Πέιτον Ριντ, επιβεβαιώνει ότι η ταυτόσημη δραματουργία στα φιλμ με σούπερ ήρωες κάνει τη θέαση των ταινιών του είδους τελετουργία «αυτοϊκανοποίησης», δεδομένου ότι ξέρεις ακριβώς τι θα ακολουθήσει. Ο «Ant-man», ο νέος σούπερ ήρωας της Marvel, δεν αποτελεί εξαίρεση. Αυτός, όσο περισσότερο μικραίνει – φορώντας ένα ειδικό κοστούμι – και φτάνει σε μέγεθος μερμηγκιού, τόσο η μυική του δύναμη αυξάνει… Με ένα συμπληρωματικό δε κράνος, μπορεί να ελέγχει στρατιές μερμηγκιών και στο τέλος μπορεί να σώσει τον κόσμο. Ενας τρόπος για να μην κοιμηθεί κανείς στην αίθουσα, είναι να αφεθεί στη… γοητεία των εφέ. Αν αυτό δε λειτουργήσει, τότε προσπαθήστε να διαβάσετε το φιλμικό κείμενο με άξονα τη σχέση Χόλιγουντ και ιμπεριαλιστικών υπηρεσιών – μυστικών τε και φανερών – και αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής με ζώνες πολέμου, που τώρα πια έφτασε η ώρα να «καθαριστούν» με αιματηρές στρατιωτικές επεμβάσεις, από τους ίδιους που πάλεψαν και πλήρωσαν αδρά για να τις καταστήσουν «βρώμικες»… (Δείτε εδώ το trailer).

Πρεμιέρα και για την αμερικάνικη κωμωδία, την τοποθετημένη στη Νέα Υόρκη, «Ερωτας Χωρίς Δεσμεύσεις» (Sleeping with Other People – 2015), σε σκηνοθεσία της Λέσλι Χέντλαντ. Ταινία καταστάσεων, γευστικό μείγμα αστείας κωμικότητας, λεπτού χιούμορ και χάπι εντ, με διαλόγους που εγγυώνται καλά γκαγκς. Ένα ζευγάρι δεν πιστεύει στη μονογαμία, θέλει να παραμείνουν φίλοι σε σχέση πλατωνική, δεν καταφέρνουν όμως να το τηρήσουν. Μια εκδοχή του αιώνιου θέματος: είναι δυνατή η φιλία ανάμεσα σε έναν άνδρα και μια γυναίκα; Ποια η σημασία της φιλίας στο πλαίσιο της ερωτικής αλχημείας; (Δείτε εδώ το trailer).

Τέλος, πρεμιέρα απόψε και για την ιταλική παραγωγή του Σαβέριο Κοστάντζο – του Ιταλού σκηνοθέτη με την πιο «απόλιδα» ποιητική – «Πεινασμένες Καρδιές» (Hungry Hearts – 2014). Κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του Μάρκο Φραντσόζο «Το λουλακί παιδί», όπου ο σκηνοθέτης αξιοποιεί τις δυναμικές του θρίλερ, που θέτει στην υπηρεσία ενός στοχασμού πάνω στο ρόλο του γονιού, σε μια εποχή που τα παιδιά μετατρέπονται σε αντικείμενα συναισθηματικής κατανάλωσης. Μια Ιταλίδα κι ένας Αμερικανός στη Νέα Υόρκη, η φιλία φέρνει ερωτικό πάθος κι εκείνο καταλήγει σε εγκυμοσύνη, γάμο και τη γέννηση ενός «ξεχωριστού» παιδιού, όπως εμμονικά πιστεύει η μητέρα του, αφού το είπε κάποια «μάγισσα» επί πληρωμή. Η μητέρα κρατά το παιδί «αποστειρωμένο» από το δυτικό τρόπο ζωής, προσφέροντάς του μεταφυσικές, εναλλακτικές λύσεις και πιστεύω, απομακρύνοντάς το απ’ τον πατέρα, ανοίγοντας μαζί του συγκρουσιακό μέτωπο…(Δείτε εδώ το trailer).

Κριτική: Τζία Γιοβάνη